Γιώργος Θεοφάνους: «Η απώλεια της μητέρας είναι δυσαναπλήρωτο κενό»

Φέτος η ατζέντα σου περιλαμβάνει λίγο απ' όλα. Νιώθεις ποτέ πιεσμένος;

«Κάποτε είχα εκμυστηρευτεί σε έναν γέροντα πνευματικό ότι επαγγελματικά δεν χτυπάει καθόλου το τηλέφωνο μου και με ρώτησε «όταν δεν θα σταματάει να χτυπάει θα το αντέχεις;». Οι άνθρωποι είμαστε παράμενα όντα. Όταν δεν έχουμε δουλειά, στεναχωριόμαστε και όταν έχουμε, γκρινιάζουμε ότι είμαστε κουρασμένοι. Είναι αρχή της σεζόν, φθινόπωρο, επομένου όνειρα και σχέδια μπαίνουν σε τροχιά υλοποίησης. Μπορεί το ΑΦΜ μου να δηλώνει «συνθέτης», παράλληλα όμως κάνω και πολλά άλλα πράγματα που δεν μου τα επιβάλλει κανείς, είναι καθαρά δική μου επιλογή».

-Νιώθεις όντως τόσο κατασταλαγμένος και ήρεμος όσα δείχνεις;

«Ξυπνώ και ευχαριστώ τον Θεό για ό,τι καλό μου συμβαίνει. Είμαι ευγνώμων για τη ζωή και τις ευκαιρίες που μου δόθηκαν. Εκείνο που δεν έχω μάθει ακόμη είναι να αφήνομαι σε αυτό που λένε οι στίχοι μου «τίποτα δεν γίνεται τυχαία». Για να βρει κάτι τον δρόμο του, πρέπει να το αφήσεις να γίνει. Τα πιο ωραία πράγματα έρχόνται εκεί που δεν τα περιμένεις και γίνονται όταν πάψεις να επιμένεις. Εγώ αυτό ακόμη δεν το έχω καταφέρει. Επιμένω συνεχώς»

Δίνεις την αίσθηση, πάντως ότι δεν είσαι ο παλιός, ευέξαπτος άνθρωπος που είχαμε γνωρίσει μέσα από τα τηλεοπτικά προγράμματα.

«Η τελευταία μου μουσική επιτυχία έχει τίτλο «Θυμός». Ε, δεν είναι κάτι που με εκφράζει πια. Παλιότερα θύμωνα, αλλά αυτό το συναίσθημα μου είναι τώρα πια ξένο. Η πρώτη φορά που θύμωσα ήταν στα 16 μου, όταν ο Θεός μου πήρε τη μητέρα μου και είπα το κλασικό «Γιατί σε εμένα, τι σόι Θεός είσαι εσύ;» αλλά ήμουν παιδί»

Γιατρεύεται ποτέ ο χαμός της μάνας;

«Μια τέτοια απώλεια είναι δυσαναπλήρωτο κενό. Όταν γνώρισα τη γυναίκα μου, που είχε και εκείνη μια αντίστοιχη εμπειρία, μιλούσαμε γι’ αυτό επί ώρες. Οι κοινές εμπειρίες μας και ο τραυματισμός μας από αυτές μας χάρισαν έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας» εξήγησε στο Πρώτο Θέμα.