Ελένη Ράντου: «Αδίκησα και µε αδίκησαν. ∆εν ήµουν κι εγώ πάντα αθώα»

Σε περίοδο κρίσης κι ενώ πολλοί κάνουν παραγωγές σε δύο-τρία άτοµα, ετοιµάζεις µια πολυπρόσωπη δουλειά... Το «στοίχηµα» είναι δύσκολο, αλλά σε κεντρίζει ιδιαίτερα, έτσι δεν είναι;

∆εν υπάρχει δυσκολία όταν αγαπάς κάτι πολύ. Τέτοια παραγωγή δεν έχει ξαναγίνει στο «∆ιάνα». ∆εκατρείς ηθοποιοί, τεχνικοί, συνεργάτες... Πάλι όλοι µου λένε ότι είµαι τρελή, αλλά σε µια εποχή που έχει τρελαθεί έτσι κι αλλιώς δεν αντέχω τη µιζέρια. Θέλω να αντισταθώ στη µιζέρια µε αυτή τη δουλειά. Θέλω να δώσω εργασία σε δεκατρείς συναδέλφους, θέλω η σκηνή να σφύζει από ζωή. Και πότε µε ένοιαζε το κέρδος;

Τι προσφέρει, κατά τη γνώµη σου, το θέατρο στον κόσµο;

Την αίσθηση της επαφής. Το να είσαι µάρτυρας ενός γεγονότος µαζί µε άλλους. Να λες ήµουν κι εγώ εκεί. Σε έναν κόσµο όπου έχει πια δυσανεξία ο ένας µε τον άλλον, όπου όλοι ψάχνουν αυτό που τους χωρίζει κι όχι αυτό που τους ενώνει, όποια παράσταση καταφέρνει να πάει κόντρα στη δυσανεξία µας επιτελεί κοινωνικό έργο πρώτα απ’ όλα κι έπειτα καλλιτεχνικό.

Και τι προσφέρει σε σένα το θέατρο;

Εµένα κι αν µου λύνει θέµατα. Ψυχοθεραπεία, προσφορά, αδρεναλίνη, επικοινωνία, διαφυγή, την αίσθηση ότι είµαι απαραίτητη, ότι υπάρχω, ότι έχω έναν στόχο, ότι µαθαίνω τα όριά µου, αναµετριέµαι µε τους φόβους µου, θες κι άλλα; Γιατί έχω καµιά εκατοστή.

Τι σε έµαθε το θέατρο στα τόσα χρόνια που υπάρχεις σε αυτό;

Τους ανθρώπους ήθελα πάντα να σπουδάσω. Το θέατρο µε µαθαίνει τους ανθρώπους. Και σε αυτή τη σπουδή, όσα χρόνια κι αν φοιτήσεις, δεν θα νιώσεις ότι παίρνεις δίπλωµα ποτέ. Τόσα χρόνια και είµαι ακόµα στα προκαταρτικά.

Τρικλοποδιές έφαγες τα χρόνια αυτά;

Εννοείται. Αδίκησα και µε αδίκησαν. ∆εν ήµουν κι εγώ πάντα αθώα. Το µόνο που µε ησυχάζει είναι ότι χτυπήµατα πισώπλατα δεν έδωσα. Ο,τι χτύπηµα έδωσα το έδωσα κατά πρόσωπο. Αντίθετα, τα περισσότερα χτυπήµατα τα έφαγα κάτω από τη µέση.

Πηγή: Real