Τρικαλιώτη: «Στην Ελλάδα διαλέγαµε πάντα τους λάθος τρόπους για να κάνουµε την επανάσταση»

Θα µας βάλεις στο κλίµα των «Οργισµένων Νιάτων»;

Κανονικά το έργο διαδραµατίζεται σε τρεις Κυριακές. Οµως η Κίρκη το άλλαξε, έκανε τις Κυριακές εφτά. Τέσσερις άνθρωποι (ο Τζιµ και η Αλισον, ένα ζευγάρι σε µόνιµη µάχη, και δύο φίλοι τους) παρουσιάζονται σε ένα σπίτι στο Σικάγο του ’56, στο Παρίσι του ’62, στο Μιλάνο του ’72, στην Αθήνα του ’81, στη Μόσχα του ’88, στο Βερολίνο του ’91, στο Λονδίνο του ’97. Στο φόντο κάθε Κυριακής έχει µόλις συµβεί κάτι κοσµοϊστορικό -π.χ. έχει πέσει το τείχος του Βερολίνου- και οι άνθρωποι ελπίζουν σε κάτι που δεν έρχεται, τελικά, ποτέ. Οπως συµβαίνει και σήµερα στην Ελλάδα. Οπου πολλοί πίστεψαν σε µια αλλαγή και εισέπραξαν µαταίωση. Κάτι που µας έχει συµβεί πολλές φορές...

Γιατί δεν έρχεται ποτέ η αλλαγή που περιµένουµε;

Μπορείς να πεις πολλά γι' αυτό. Όπως το ότι στην Ελλάδα διαλέγαµε πάντα τους λάθος τρόπους για να κάνουµε την επανάσταση. Λειτουργούµε µε το θυµικό, ακόµα και όταν επιλέγουµε τις κυβερνήσεις µας. Από την άλλη, κατά τη γνώµη µου βέβαια, λείπουν πια οι αληθινά µεγάλοι πολιτικοί. Ο χαρισµατικός, ο φωτισµένος, που θα τον πιστέψεις και θα τον ακολουθήσεις. Αρα, η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν και πού να πάνε οι άνθρωποι και επιλέγουν από τα λίγα που έχουν. Κάποιος άλλος, πάλι, µπορεί να σου πει ότι όλα είναι προδιαγεγραµµένα. Οτι είµαστε πιόνια ενός παγκόσµιου παιχνιδιού που ποτέ δεν ελέγξαµε.

Φέτος σε σκηνοθετούν µόνο γυναίκες. Εχουν διαφορετική οπτική από τους άντρες σκηνοθέτες;

Άλλη προσέγγιση, άλλη εικόνα και άλλο στόχο. Η Ελένη Σκότη, δεν έχω λόγια, είναι δασκάλα. Η Κίρκη Καραλή, ένα νεότερο κορίτσι, ένας «έρωτας» µε την πρώτη µατιά. ∆ουλεύουν µε εντελώς διαφορετικούς τρόπους, είναι δύο διαφορετικοί κόσµοι. Αλλά και οι δύο υπερασπίζονται το κοµµάτι «γυναίκα», το νιώθω.

Πηγή: Real