Κώστας Ευριπιώτης: «Στα δεκαεπτά μου, όταν χάσαμε τον μεγάλο αδελφό μου»

Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
«Γεννήθηκα στην Ηλιούπολη, σε ένα σπίτι με αυλή, στο οποίο μένω ακόμη. Είμαι το τέταρτο παιδί της οικογένειας, το μικρότερο, και τα παιδικά χρόνια μου ήταν δύσκολα.
Ο πατέρας μου ήταν εργάτης. Είμαι από φτωχά αρχ...α, αλλά τίμια. Η μητέρα μου, που βρίσκεται ακόμη στη ζωή, είναι άνθρωπος που πιστεύει στον Θεό και μας μεγάλωσε με αρχές»

Εκκλησιαζόσουν τακτικά;
«Πήγαινα και στο κατηχητικό»

Ποια ήταν η πιο άσχημη στιγμή των νεανικών χρόνων σου;
«Στα δεκαεπτά μου, όταν χάσαμε τον μεγάλο αδελφό μου. Αυτό το γεγονός, αναμφισβήτητα, με επηρέασε πολύ σε εκείνη την ιδιαίτερη ηλικία. Πιστεύω πολύ σε αυτό που έχει πει ο Μπουνιουέλ: «Το τυχαίο εξουσιάζει τα πάντα, απλά η αναγκαιότητα έπεται». Με τα χρόνια τη συμπλήρωσα τη φράση -και την κατοχυρώνω μέσα από τη συνέντευξη-, λέγοντας ότι «η ερμηνεία του τυχαίου είναι η ίδια ζωή».

Από πού πήρες τα πρώτα ερεθίσματα για να αποφασίσεις να γίνεις ηθοποιός;
«Η πρώτη δυνατή επιρροή ήταν από ένα σίριαλ που έβλεπα στην τηλεόραση, τον «Ρωμανό Διογένη», με τον Νίκο Βασταρδή. Μετέπειτα, εντελώς τυχαία, ήταν δάσκαλός μου στη δραματική σχολή και θαύμαζα πολύ τον τρόπο που έπαιζε. Από θεατρικής πλευράς, η μοναδική παράσταση που είχα παρακολουθήσει ήταν μια κωμωδία με τον Κώστα Βουτσά και την Ελενα Ναθαναήλ, και είχα εντυπωσιαστεί. Τα παρθενικά βήματά μου στο σανίδι τα έκανα με τον Νάσο Κεδράκα, ο οποίος είχε ένα θεατρικό εργαστήρι στη γειτονιά μου και με παρότρυνε να γραφτώ στη δραματική σχολή του Θεοδοσιάδη», λέει ο ίδιος στην εφημερίδα espresso.