Ζέτα Μακρυπούλια: «Με φοβίζει η απώλεια… Η ανηµποριά. Τι µε γλυκαίνει; Πολλά...»

Τι φοβίζει και τι γλυκαίνει τη Ζέτα;

Με φοβίζει η αλλαγή, µε φοβίζει η απώλεια. Με φοβίζει η ανηµποριά. Να µην µπορείς να είσαι αυτόνοµος. Τι µε γλυκαίνει; Πολλά... Το βλέµµα και το χάδι των ανθρώπων που αγαπώ. Η αγκαλιά των µικρών παιδιών, των παιδιών του αδελφού µου. Με γλυκαίνει να κοιτώ και να περιποιούµαι τα ζώα µου, τη Ζάννη και τον Λέµον. Η θάλασσα, η µουσική. A! Και µια µεγάλη σοκολάτα µε γέµιση φράουλα, αυτό µε γλυκαίνει πολύ...

Πώς αντιδράς βλέποντας το γύρω-γύρω «σκηνικό» µε τις πολιτικοοικονοµικές κρίσεις, τις θάλασσες που έχουν µαυρίσει;

Στεναχωριέµαι, θυµώνω. Μένω άφωνη παρατηρώντας το σκηνικό που άλλαξε µέσα σε λίγα χρόνια. Ανθρωποι που δούλεψαν µια ζωή ζουν µε συντάξεις πείνας, οικογένειες µε µικρά παιδιά που ζουν στο σπίτι των γονιών τους λόγω ανεργίας, µικρά παιδιά που στερούνται τα απαραίτητα για να µεγαλώσουν και, το χειρότερο, ζουν σε έναν κόσµο που τους «κόβει τα φτερά», φοβούνται να κάνουν όνειρα γιατί η ανασφάλεια µας έχει κυριεύσει. Οσο για τη θάλασσα, το είδα το θέαµα από κοντά. Τόση θλίψη, τόση ντροπή, για την καταστροφή ενός από τα πιο µεγάλα δώρα του τόπου µας.

Είναι µια «απόδραση» για εσένα το θέατρο;

Απόδραση... ∆εν ξέρω, όχι. Στην απόδραση ξεφεύγεις. Βουτιά είναι το θέατρο, βουτιά στον εαυτό σου, σε αυτά που ψάχνεις και προσπαθείς να ανακαλύψεις. Μια βουτιά ιαµατική, που σε κάνει να βγαίνεις κάθε φορά στην επιφάνεια καλύτερος και πιο δυνατός!

Πηγή: Real