Ανθή Βούλγαρη: Το θαύμα μέσα στο χειρουργείο

«Δεν είμαι θεούσα. Είμαι πιστή. Γι' αυτό και προσευχήθηκα πολύ. Πάρα πολύ. Πάντα πίστευα στον Θεό, αλλά αυτή η δοκιμασία με έκανε ακόμη πιο πιστή. Λίγες ημέρες πριν από το χειρουργείο επισκέφθηκα τον πνευματικό μου, εξομολογήθηκα, καθάρισα την ψυχή μου. Αυτή η περιπέτεια με έκανε να ζήσω το θαύμα μεταφορικά και κυριολεκτικά», δήλωσε η Ανθή Βούλγαρη στο Πρώτο Θέμα και συνέχισε:

«Μία ημέρα πριν μπω στο χειρουργείο ένας γιατρός μου έδωσε το τηλέφωνο ενός 98χρονου γέροντα στην Κρήτη, στα Μάλια, για να ζητήσω την ευχή του. Ο γέροντας λοιπόν αυτός μου είπε: "Σ' αυτή την επέμβαση θα πάνε όλα καλά. Πριν κοιμηθείς όμως να βάλεις στο κεφάλι σου λαδάκι από το καντήλι τον Οσίου Ανανία κι αυτός θα φροντίσει". Στο χειρουργείο μπήκα μ' αυτό το λάδι και κάποια στιγμή ενώ ήμουν ναρκωμένη, ενώ με χειρουργούσαν, είδα μπροστά μου τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο. Είδα τη μορφή του να με κοιτάει, να μου χαμογελάει, να μου ψιθυρίζει το όνομα του και ύστερα να φεύγει. Δύο ημέρες αργότερα, όταν σηκώθηκα να περπατήσω, το πρώτο πράγμα που αντίκρισα σε κάποιον τοίχο του νοσοκομείου ήταν η εικόνα του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου... Αυτή δεν είναι ωστόσο η πρώτη φορά που βιώνω ένα θαύμα. Πριν από χρόνια, όταν σπούδαζα στη Ρόδο, είχα ένα πολύ άσχημο τροχαίο. Παραμονές του Αγίου Φανουρίου, ένα αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινα έφυγε από μία στροφή και έπεσε σε γκρεμό. Φώναξα "Παναγία μου!" και την ίδια στιγμή αισθάνθηκα ένα χέρι να με κρατάει πίσω. Έχω βιώσει πολλά θαύματα και πιστεύω πολύ βαθιά στον Θεό».

Για την Ανθή ωστόσο το παραπάνω θαύμα που βίωσε μέσα στο χειρουργείο δεν είναι το μοναδικό καθώς, όπως υποστηρίζει, μέσω της περιπέτειας με την υγεία της ο Θεός της έστειλε το μήνυμα πως σ' αυτή τη ζωή υπάρχουν άνθρωποι ικανοί να προσφέρουν αγάπη ακόμη και σε πρόσωπα που δεν συνάντησαν ποτέ:

«Η αγάπη που έλαβα όλο αυτό το διάστημα από τον κόσμο, από άγνωστο κόσμο που με γνώριζε απλώς ως δημοσιογράφο, ήταν κάτι το οποίο με συγκλόνισε. Το σπίτι μου γέμισε λουλούδια, εικόνες, λάδια, σταυρουδάκια, μηνύματα συμπαράστασης, γράμματα και ευχές, και αυτό ήταν για μένα ένα θαύμα διότι δεν περίμενα να υπάρχει τόση καλοσύνη. Κάνουμε ένα άγριο επάγγελμα με τρομερό ανταγωνισμό και ψίχουλα αληθινής αγάπης. Άργησα, αλλά το κατάλαβα. Άνθρωποι που περίμενα ότι θα με έπαιρναν σίγουρα ένα τηλέφωνο δεν με πήρανε ποτέ. Κολλητές δεν μου έστειλαν ούτε ένα "περαστικά", συνάδελφοι ούτε ένα μήνυμα συμπαράστασης. Δεν πειράζει. Ας είναι καλά. Ο απλός κόσμος, ο άγνωστος κόσμος, με γέμισε με τόση αγάπη που μου φτάνει για πάντα».