Πάνος Κοκκινόπουλος: «Εγώ δεν αισθάνομαι γέρος»

Συμφωνείτε με τη Ζαν Μόρο πως τα γηρατειά δεν σώζουν από τον έρωτα, αλλά ο έρωτας σώζει από τα γηρατειά;
«Εγώ δεν αισθάνομαι γέρος. Οσο μεγαλώνεις γίνεσαι πιο απλός και πιο ουσιαστικός. Αυτό δεν το αλλάζω με τίποτα. Τώρα, το ότι πριν από 20 χρόνια ανέβαινα τρέχοντας την ανηφόρα και τώρα δεν μπορώ είναι μια άλλη ιστορία»

Ο έρωτας δεν φέρει την ανάγκη αποκλειστικότητας;
«Ανάλογα τις κοινωνικές δομές. Είναι διαφορετικά σε μια ορθόδοξη κοινωνία, αλλιώς σε μια κοινωνία ευαγγελιστών, μορμόνων, μουσουλμάνων, λουθηρανών»

Τι πιστεύετε πως είναι αυτό που τον σκοτώνει;
«Η συνήθεια. Και στη δημιουργία και στη ζωή ψάχνω το καινούργιο, να κρατήσω τη φλόγα. Δεν θέλω να κάνω μια σκηνή με ευκολία. Ο
σπινθήρας δεν πρέπει να γίνει καντήλι. Πρέπει να μαθαίνουμε από τα λάθη μας και να πηγαίνουμε παραπέρα. Ολοι ελπίζουμε πως θα βρούμε τον έρωτα που δεν θα τελειώσει ποτέ»

Αυτό δεν είναι εφικτό μονάχα στις περιπτώσεις των ερώτων του φαντασιακού - που λένε και οι ψυχαναλυτές;
«Αυτοί είναι και οι ωραίοι. Είναι ωραίο να υπάρχει το ανικανοποίητο, να δίνει ελευθερία στον άλλον, να προκαλούνται εντάσεις. Χωρίς αυτά δεν υπάρχει σχέση. Αλλιώς, είμαστε αυτοί που πάμε το πρωί στη δουλειά, γυρίζουμε, βάζουμε παντόφλες, διαβάζουμε εφημερίδα. Εμένα η δουλειά μου με τη ζωή μου είναι ταυτόσημες. Η προσωπική μου ζωή επηρεάζεται από τη δουλειά και αντίστροφα. Μου αρέσουν τα αυτοτελή επεισόδια, γιατί κάθε φορά είναι νέες ιστορίες, νέοι άνθρωποι», λέει ο ίδιος σε συνέντευξη του στην Κυριακάτικη Ελευθερία.