Βασίλης Χαραλαμπόπουλος: «Δεν ανήκω σε κανέναν κομματικό μηχανισμό»

Ο ηθοποιός αγαπάει το θέατρο και δεν ασχολείται με την πολιτική όπως άλλοι συνάδελφοι του.

Πώς θα χαρακτηρίζατε τη σχέση σας με το κοινό;

«Κάτι έχει χτιστεί, υπάρχει μια βάση. Το αφουγκράζομαι σε κάθε παράσταση. Το έχω δει στις περιοδείες, όταν σου λένε "σε περιμένουμε", το εννοούν. Χτίστηκε μια εμπιστοσύνη, και αυτό δεν θέλω να προδώσω. Επιτυχημένο ή αποτυχημένο, θέλω το κοινό να βλέπει έναν άνθρωπο που τα δίνει όλα και δεν έχει κουραστεί να το κάνει. Σε κάθε παράσταση τα δίνω όλα. Γιατί το κοινό ζητάει και δίνει συγχρόνως, και αυτή τη μαγεία μόνον το θέατρο σου την προσφέρει».

«Βαριέμαι να παίξω»» έχετε πει ποτέ;

«Το θέατρο είναι το βασικότερο κομμάτι της ζωής μου όχι όλη μου η ζωή. Δεν έχω πει ποτέ ότι βαριέμαι, γιατί δεν βαριέμαι. Αλλά το περασμένο καλοκαίρι ήθελα να κατεβάσω τα ρολά, να κάνω μια στάση, να δω πού είμαι. Όταν τρέχεις δεν προλαβαίνεις να οργανώσεις τα όνειρα σου πάνω στη δουλειά. Χρειάζεσαι μια στάση για δυνάμεις, να νιώσεις αυτό το σκίρτημα. Είναι ωραίο να κάνεις τον κόσμο να γελάει, αλλά να μη χάσεις εσύ το δικό σου χαμόγελο. Ο κόσμος βλέπει ένα αποτέλεσμα. Δεν ξέρει ούτε τι προηγήθηκε ούτε τι περνάς. Τα τελευταία χρόνια αισθάνομαι πράγματι ότι το θέατρο είναι λειτούργημα. Όταν ο κόσμος σου λέει "ευχαριστώ", νιώθεις ότι του είναι αναγκαίο».

Η κρίση σας έχει επηρεάσει πραγματικά;

«Θα ήταν αχάριστο να πω ότι βάλλομαι από την κρίση, όπως κάποιοι άλλοι, νέοι άνθρωποι, γύρω μου στο θέατρο. Γι' αυτό και προσπαθώ να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου. Πιστεύω ότι από τη στιγμή που δουλεύεις σκληρά, θα σου δοθούν ευκαιρίες. Πιστεύω στην ατυχία της στιγμής. Δεν πιστεύω στη δεύτερη ατυχία της στιγμής. Τότε φταις εσύ. Πρέπει όμως να ρισκάρεις. Καριέρα κάνεις με τα "Όχι". Δεν ξέρω τι θέλω να κάνω από εδώ και πέρα - ξέρω όμως τι δεν θέλω».

Είστε αισιόδοξος με την τρέχουσα πολιτική κατάσταση;

«Δεν ανήκω σε κανέναν κομματικό μηχανισμό. Είμαι σκεπτόμενος πολίτης και εύπιστος άνθρωπος. Κάθε φορά, όποιος κι αν κερδίσει, με θυμάμαι να παρακολουθώ την πρώτη του ομιλία, να νιώθω μια ελαφριά συγκίνηση και να λέω "αχ, κάτι αλλάζει, μπορεί να πάει καλά το πράγμα". Πολύ σύντομα έρχεται η διάψευση. Είναι το μέσα μας που πρέπει να αλλάξει. Όλοι ψάχνουμε τον σωτήρα μας, και δεν θα έπρεπε. Μήπως ο σωτήρας μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός... Ίσως τελικά να είναι λίγα και μικρά αυτά που πρέπει να αλλάξουν και στην πολιτική να κερδίσει αυτός που θα έχει ένα νοιάξιμο. Μάλλον νοιάζονται επιλεκτικά. Χρειάζεται ισορροπία».

Πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό;

«Μήπως οι εκλογές να γίνονται με τους όρους των τηλεοπτικών παιχνιδιών; Πρώτα παρακολουθείς και γνωρίζεις τους παίκτες και ύστερα ψηφίζεις ποιος να μείνει και ποιος να φύγει; Όπως στα reality που είναι τόσο της μόδας» εξήγησε στο Βήμα.