Όλια Λαζαρίδου: «Εχω δίψα, όχι για τον καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, αλλά για αυτά που διδάσκομαι»

«Με θυμώνει ότι εκλείπει η αρχοντιά, η ευγένεια, η λεπτότητα, η ποιότητα ή να είναι ο άλλος κιμπάρης. Τα θεωρώ απαραίτητα, όχι πολυτέλεια. Οσο για την αδιαφορία για τον άλλον, αυτό είναι σήμερα η κραυγή της πόλης, το ουρλιαχτό της. Και ίσως χρέος του καθενός μας είναι να βρει τον τρόπο για τη δική του αντίσταση. Φοβάμαι. Μέσα στην πόλη είμαστε στην τσίτα, χωρίς να το καταλαβαίνουμε πια. Δεν ξέρω αν το θέατρο είναι ένα αντίδοτο. Σίγουρα είναι μια πολύ γλυκιά κρυψώνα», λέει στο Βήμα και καταλήγει:

«Εάν το να μοιράζεσαι τη συγκίνησή σου με άλλους ανθρώπους είναι ασφάλεια, ναι, νιώθω ασφαλής στο θέατρο. Μου είναι απαραίτητο το μοίρασμα στη ζωή. Αν θέλεις να δώσεις, σίγουρα υπάρχει το χέρι που θα το πάρει. Μου αποκαλύπτονται τα πράγματα που θέλω να κάνω, από μέσα προς τα έξω, με βρίσκουν, δεν τα βρίσκω. Αλλά όχι, δεν αισθάνομαι χορτασμένη - αν το ένιωθα νομίζω ότι δεν θα υπήρχε λόγος να συνεχίζω. Εχω δίψα, όχι για τον καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, αλλά για αυτά που διδάσκομαι μέσα από τη δουλειά μου και που μοιράζομαι με τους άλλους».