Μιχάλης Ρέππας: «Διάβασα ένα συγκεκριμένο διήγημα του Γιάλομ και έτσι πήγα σε ψυχαναλυτή»
Ο Mιχάλης Ρέππας και ο Θανάσης Παπαθανασίου ζουν και εργάζονται σε έναν χώρο γεμάτο βιβλία. Ποιες είναι οι επιρροές τους βιβλιογραφικά;
Μ.Ρ.: «Είναι διαφορετικός ο τρόπος που σου αρέσει κάτι όσο μεγαλώνεις. Με άλλον τρόπο αγαπάς κάτι στην ωριμότητα σου. Εχω βαρεθεί λίγο τη λογοτεχνία. Από τα 40 μου και μετά άρχισε να με ενδιαφέρει η περιπέτεια των ιδεών στην Ευρώπη. Αυτό που δεν μου άρεσε ποτέ είναι η ποίηση. Αν εξαιρέσεις φυσικά κάποια πράγματα που σε χαράζουν, όπως ο Ελύτης, ο Σεφέρης ή ο Σολωμός, επειδή είσαι Ελληνας και μιας συγκεκριμένης γενιάς»
Αν επιλέγαν κάποιο βιβλίο που τους έχει καθορίσει, ποιο θα ήταν;
Θ.Π.: Οι «Άθλιοι»!
Μ.Ρ.: «Δύο βιβλία που με τάραξαν ως άνθρωπο ήταν η «Καταγωγή της Οικογένειας» του Ενγκελς και η «Φαντασιακή θέσμιση της Κοινωνίας» του Καστοριάδη. Σε αυτούς τους δύο ανθρώπους οφείλω πάρα πολλά, γιατί με βοήθησαν στο να προσδιορίσω την ταυτότητα μου, να την αποδεχτώ και σιγά-σιγά να είμαι ένα άνθρωπος ήρεμος με αυτό που είναι ο Μιχάλης. Δεν μου αρέσουν αυτοί που δημιουργούν εστετίστικη παραγλώσσα για να αυτοϊκανοποιείται μια συγκεκριμένη κλίκα άεργων. Εγώ αισθάνομαι κοντά και αλληλέγγυος με τους ανθρώπους που είναι σε όλα τα πεδία σαφείς και επικοινωνιακοί»
Ο Καστοριάδης ήταν μεταξύ άλλων και ψυχαναλυτής. Ποια η σχέση τους με το ψυχαναλυτικό ντιβάνι;
Μ.Ρ.: «Εχει συμβεί να κάνω τρία-τέσσερα χρόνια ψυχανάλυση. Ημουν πάντοτε δύσπιστος. Διάβασα ένα συγκεκριμένο διήγημα του Γιάλομ και έτσι πήγα σε ψυχαναλυτή. Οταν έκανα λοιπόν ψυχοθεραπεία διαπίστωνα πως κάθε συνεδρία ήταν ένα πιο επιτυχημένο η λιγότερο επιτυχημένο έργο Τέχνης. Και σκεφτόμουν δεν είναι κρίμα, για εκείνη, όλα αυτά τα έργα που παίζονταν εκεί στο γραφείο της να μην τα βλέπει κανείς», λένε σε κοινή τους συνέντευξη στην εφημερίδα Ελευθερία του Τύπου.