Κιμούλης: Η εποχή µας χαρακτηρίζεται από έλλειψη µοναδικότητας και από µια σχεδόν παιδική αφηρηµάδα

Έχεις πιστέψει σε νέους ηθοποιούς που δεν µπόρεσαν τελικά να σε ακολουθήσουν στον... τρελό χορό σου στη σκηνή;

(σ.σ.: γελάει) Κατ’ αρχάς, ο «σκηνικός χορός» µου δεν είναι τρελός. Το ακριβώς αντίθετο, θα έλεγα. Είναι κλασικός και ακριβής. Αυτό ίσως που παραξενεύει κάποιες φορές και µπορεί και να δυσκολεύει είναι µια ακραία αφοσίωση και συνεχής σκηνική αυταπάρνηση που απαιτώ από τους ηθοποιούς. Ξέρω πως ζούµε σε εποχές που σπανίζουν η αφοσίωση και η αυταπάρνηση, αλλά δεν µπορώ να αλλάξω τώρα. Η εποχή µας χαρακτηρίζεται από έλλειψη µοναδικότητας και συγκέντρωσης και από µια σχεδόν παιδική αφηρηµάδα. Και το να ζητάς από κάποιον να διατηρεί σε όλη τη διάρκεια της παράστασης τη συγκέντρωση και την αφοσίωσή του είναι δύσκολο. Αλλά τι να κάνουµε; Το έχουµε πει κι άλλες φορές: δεν αλλάζουµε τις αξίες ανάλογα µε τις εποχές.

Από τι «πάσχουν» οι νέοι ηθοποιοί;

∆εν µου αρέσει, ξέρεις, να λέω «νέοι ηθοποιοί», «νέα γενιά» κ.λπ. Υπάρχουν σπουδαία και ταλαντούχα πλάσµατα νεότερης ηλικίας στο θέατρο -το κάθε ένα ξεχωριστά- όπως υπάρχουν και µέτρια ή και αδιάφορα. Παντού και σε όλους τους χώρους συµβαίνει αυτό. Η ατοµική εξέλιξη του καθενός είναι προσωπικό του στοίχηµα. Αρκεί να γνωρίζει πως ο χώρος που µας περιβάλλει πολλές φορές κάνει τα πάντα για να διατηρήσει την κάθε ατοµικότητα σε χαµηλά επίπεδα. Ανέκαθεν γινόταν αυτό. Απλώς, τώρα δεν είναι τόσο εµφανής ο τρόπος. Το θολό τοπίο µέσα στο οποίο ζούµε δηµιουργεί δυσδιάκριτα εµπόδια στον νέο ηθοποιό.

Και από τι «πάσχουν» οι παλαιότεροι;

Από τα γνωστά. Ελλειψη υποµονής και διαρκή γκρίνια. Πόσα χρόνια δεν ακούµε την ίδια φράση: «Εµείς στην ηλικία σας…». Ξεχνάµε πως εµείς στην ηλικία τους ζούσαµε µια άλλη εποχή. Με άλλα προβλήµατα και µε άλλα εµπόδια. Ο κοινωνικός µας χώρος είχε βασικές διαφορές από τον κοινωνικό χώρο τού σήµερα. Αυτές τις διαφορές πρέπει να εντοπίσουµε και βάσει αυτών να πλησιάσουµε τους νεότερους, όταν και αν αυτοί µας χρειάζονται.

Από ποια παγίδα κινδυνεύουν συχνά δοκιµασµένοι πρωταγωνιστές;

Από την εικόνα που νοµίζουν πως οι άλλοι έχουν γι’ αυτούς.

Νοµίζω και τις ευκολίες τους. Εσύ τις αποφεύγεις, τις κρατάς µακριά µε πείσµα. Είναι δύσκολο αυτό;

Ειλικρινά, δεν ξέρω αν το αποφεύγω πάντα. Με έχω πιάσει αρκετές φορές να πέφτω κι εγώ σε αυτή την παγίδα. Είτε όταν θέλω να ακολουθώ αυτή την εικόνα, είτε όταν θέλω να ξεφύγω από αυτήν. Το δύσκολο είναι µια σχεδόν επικίνδυνη ισορροπία µεταξύ του αυτοπροσδιορισµού µας και του ετεροπροσδιορισµού µας.

Πηγή: Real