Καίτη Ιμπροχώρη: «Στην 8η τάξη, δυστυχώς, πέθανε ο πατέρας μου από καρκίνο»

Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών και ήταν μαθήτρια του Δημήτρη Ροντήρη, ενώ συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα ονόματα του χώρου. Η Καίτη Ιμπροχώρη μιλά για την πορεία μιας ζωής!

«Στην Αθήνα, σε μία νεοκλασική μονοκατοικία της οδού Ακαδημίας. Είμαι βέρα Αθηναία!» τόνισε στην Espresso η Καίτη Ιμπροχώρη.

-Πώς ήταν τα παιδικά χρόνια σας;

«Δεν θυμάμαι πολλά. Θυμάμαι τα γυμνασιακά μου χρόνια, την εφηβεία μου! Ημουν στη γενιά των «γαλλικών και του πιάνου»! Πήγαινα στο Γαλλικό Ινστιτούτο, έκανα μαθήματα πιάνου στο Ωδείο Αθηνών μέχρι τα 15 μου και μετά φοίτησα στη σχολή καλογραιών Saint Joseph. Είχα έναν πατέρα εξαιρετικό και μια μητέρα που αγαπούσαν το θέατρο και την τέχνη γενικώς. Ο πατέρας μου ήταν γιατρός και τότε τα ιατρεία ήταν μέσα στο σπίτι. Θυμάμαι συζητήσεις για την ποίηση, τον Παλαμά, τον Σολωμό, τη Σιμόν ντε Μποβουάρ. Ημουν πολύ μπροστά για την εποχή, γιατί είχα σύγχρονους γονείς. Ο πατέρας μου είχε παίξει ρόλο και στην Αντίσταση. Οταν ήμουν μικρή, ήταν εξορία στην Ικαρία. Μάλιστα, μετά το 1952 που τους άφησαν και μεγαλώσαμε κι εμείς, μας πήρε με τον αδερφό μου και μας πήγε στην Ικαρία για να μας δείξει το μέρος.»

-Το να ακολουθήσετε το επάγγελμα του ηθοποιού ήταν η πρώτη επιλογή σας ή προέκυψε στην πορεία;

«Μάλλον με την πρώτη το αποφάσισα... Στην 8η τάξη, δυστυχώς, πέθανε ο πατέρας μου από καρκίνο. Με ήθελε στην Ιατρική ή τη Γαλλική Φιλολογία, αλλά δεν προλάβαμε να το συζητήσουμε. Βεβαίως, αγαπούσε πολύ το θέατρο και θεωρώ ότι δεν θα είχε καμιά αντίρρηση με αυτήν την επιλογή μου. Κι επειδή ήταν και φίλος με την Ασπασία Παπαθανασίου και τον Δημήτρη Ροντήρη, πήγα κατευθείαν στη σχολή του. Ο Ροντήρης έκανε περιοδεία με το Πειραϊκό Θέατρο. Επαιρνε όσους από τους μαθητές του ήθελαν κι έκαναν πρακτική. Στα μεγάλα θέατρα. Ετσι άρχισα να ταξιδεύω στο εξωτερικό. Πήγα παντού! Γνώρισα όλους τους πολιτισμούς! Αμερική, Ευρώπη, ανατολικά κράτη. Ηταν μεγάλη εμπειρία! Στην Αμερική δεν θα μπορούσα να ζήσω. Μου ήταν αδιανόητο. Στο Παρίσι ήθελα πολύ να μείνω, γιατί ήμουν και γαλλομαθής! Και ο πολιτισμός της Ρωσίας μου άρεσε πολύ εξαιτίας όλης αυτής της παράδοσης στη λογοτεχνία και στον χορό.»

-Ο πρώτος ρόλος σας;

«Στον Μουσούρη. Ηταν δάσκαλός μου στη σχολή και με πήρε αμέσως να παίξω! Στο έργο «Υπόθεση διαζυγίου» με την Τζένη Ρουσσέα και τη Βάσω Μεταξά. Ο ρόλος μου ήταν μιας Αγγλίδας της καλής κοινωνίας, λίγο ελευθεριάζουσας για την εποχή. Εμεινα δύο σεζόν. Μετά με πήρε ο Μυράτ. Με είδε στο θέατρο Παρκ, στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, να παίζω με τον Αλέκο Αλεξανδράκη και την Αντιγόνη Βαλάκου, και με πήρε. Εμεινα κι εκεί άλλες δύο σεζόν. Κι ύστερα όλο έρχονταν ρόλοι... Ντάμες έκανα πάντοτε!»

-Ποιος είναι ο ρόλος της ζωής σας; Ο ρόλος που σας καθόρισε;

«Και μια λέξη να πει ο ηθοποιός γίνεται ζωή! Και για τη μια φράση πασχίζεις! Εγώ τουλάχιστον πάσχιζα... Ξεκίνησα βέβαια με καλούς ρόλους. Ωστόσο, οι δουλειές που έκανα με τον Αλέξη Σολωμό είναι πολύ ξεχωριστές. Ειδικά στο «Μπαλκόνι» του Ζενέ. Ηταν διθυραμβικά για μένα! Σαν να ήμουν η Σάρα Μπερνάρ! Δεν πίστευα ποτέ πολύ στον εαυτό μου. Πάντα δούλευα πολύ και μετά πίστευα ότι δεν το έκανα καλά.»