Αντώνης Λουδάρος: «Όταν ο άλλος με προσβάλλει γίνομαι ένα τέρας»

Έχεις καλούς φίλους;

«Έχω ελάχιστους, μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού, και δεν έχουν να κάνουν με το χώρο μας. Οι φίλοι μου είναι οι ρίζες μου και παραμένουν για χρόνια οι ίδιοι, είναι η σταθερή μου αξία. Οι άνθρωποι που επιλέγω να γίνουν φίλοι μου, εκτός από σπάνιες περιπτώσεις, είναι εκτός χώρου, γιατί στο χώρο αυτό υπάρχει πολύ έντονος εγωκεντρισμός, ματαιοδοξία...»

-Δεν... πέρασες ποτέ από εγωκεντρισμού και ματαιοδοξία;

Πέρασα; «Λάλησα» καμιά φορά; Ξέρω κι εγώ... Μπορεί και να «λάλησα» λίγο, αλλά επειδή είμαι άνθρωπος που μεγάλωσα με το «μη χαίρεσαι πάρα πολύ, θα σου βγει σε κακό και σε ξινό», αυτό έμαθα από την οικογένεια μου, έτσι ήμουν πάντα μαζεμένος. Όχι, δεν τρελάθηκα, και μου έτυχαν πολλές επιτυχίες στη δουλειά που θα μπορούσα να έχω ψωνιστεί, να κάνω ότι είμαι ο Λόρενε Ολιβιέ, αλλά δεν το έκανα. Βλέπω πολλούς συναδέλφους που την «πατάνε» έτσι και είναι κοινό μυστικό στους κύκλους μας. Εύκολα σαλτάρεις, αν δεν είσαι έτοιμος και εγκρατής, την ψωνίζεις»

Καβγαδίζεις;

«Δεν κάνω καβγά, σπανίως, αλλά όταν κάνω…εντάξει. Συμβαίνει όταν κάνω υπομονή και μετά ο άλλος με προσβάλλει, να γίνομαι ένα τέρας. Μπορώ να γίνω τέρας, αλλά δεν το κάνω από επιλογή. Το τέρας αυτό το αναγνωρίζω, το βλέπω, το έχω μέσα μου πολύ καλά κρυμμένο, είναι η κακή πλευρά του Αντώνη, που επιλέγω να εκφράζω μέσα από το έργο και όχι στη ζωή μου» εξήγησε στο Λοιπόν.