Δημήτρης Λιγνάδης: «Η πραγματικότητα ήταν πάντοτε σκληρή, δεν έγινε σήμερα»

Θυμίζει ότι στο έργο ο ήρωας σε νεαρή ηλικία, και προτού ξεκινήσει το ταξίδι, συναντά τα ξωτικά και μέσα από αυτά τον κόσμο του ψέματος.«Τερατόμορφα και ανθρωπόμορφα μαζί, τα ξωτικά τού θέτουν το δίλημμα: Εκεί έξω, οι άνθρωποι λένε να είσαι αρκετός στον εαυτό σου - να είσαι δηλαδή ο εαυτός σου παντού. Εμείς, εδώ μέσα, λέμε να σου είναι αρκετός ο εαυτός σου, για τους άλλους. Και ξέρετε ποια είναι η διαφορά;» ρωτάει δυνατά ο σκηνοθέτης: «Ο κίνδυνος να γίνεις επιτυχημένος και όχι ευτυχισμένος. Γιατί η ευτυχία βρίσκεται πάντοτε στον άλλον. Η ψυχή μας βρίσκεται στον άλλον, στην ανάμνηση που έχουμε. Οπως και η αλήθεια, που βρίσκεται μέσα στα αισθήματά σου για τους άλλους. Κάποιες θρησκείες το ονόμασαν αγάπη. Αλλά αυτό είναι κάτι που πρέπει να γίνει με την ψυχή σου και όχι ως επιταγή. Γι' αυτό και κατέρρευσε ο κομμουνισμός, γιατί πήγε να επιβληθεί», λέει στην εφημερίδα Το Βήμα και συνεχίζει μιλώντας για το σήμερα.

«Σήμερα προσπαθεί να μας επιβληθεί η πλαστή ευτυχία, η εύκολη επανάσταση - ώστε να εκτονωθείς και μετά να είσαι ένα ωραιότατο πιόνι, η αποκοπή του ζωτικότερου οργάνου του ανθρώπου, η μνήμη, και επίσης η επιθυμία για ονειροπόληση, και νεότητα. Οι άνθρωποι έχουν πια μόνον φιλοδοξίες, όχι όνειρα... Η πραγματικότητα ήταν πάντοτε σκληρή, δεν έγινε σήμερα. Υπάρχει όμως μια τάση να μεταβληθεί ο άνθρωπος σε ένα όργανο-πολυεργαλείο που είναι από τον οισοφάγο και κάτω. Σαν να μη θέλουμε να έχει μυαλό, κεφάλι, αισθήματα. Η εξέλιξη της τεχνολογίας δεν είναι κατ' ανάγκη και πρόοδος. Η πρόοδος ενέχει ηθική κατηγορία - να γίνω καλύτερος και όχι χορτασμένος, και αυτό δεν κατάλαβε ο Πέερ Γκυντ. Πρέπει να υπάρχει ένα σύστημα αξιών. Δεν μπορεί να μην υπάρχει κανένα», λέει μεταξύ άλλων