Μαρίνα Καλογήρου: «Τον Καζαντζάκη τον ερωτεύτηκα όσο και η Ελένη που υποδύομαι στην ταινία»
Η Μαρίνα Καλογήρου υποδύεται την Ελένη Καζαντζάκη στην ταινία του Γιάννη Σμαραγδή «Καζαντζάκης» και σε συνέντευξή της μίλησε για τον ρόλο της.
Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που πέρασε από το μυαλό σας όταν σας προτάθηκε ο ρόλος της Ελένης Καζαντζάκη;
«Οτι όσο πιο πολύ αγαπάς τόσο πιο πολλά θαύματα συμβαίνουν».
Σας πέρασε από το μυαλό να τον αρνηθείτε;
(Γελώντας) «Μα όχι!».
Πέραν των βασικών, γνωρίζατε κάτι παραπάνω από πριν για την Ελένη Καζαντζάκη ή ανακαλύψατε τον άνθρωπο από το σενάριο;
«Τυχαία - αν και πλέον αναρωτιέμαι αν ήταν πράγματι τυχαία... - είχε πέσει στα χέρια μου μέσα σε ένα καμαρίνι του Εθνικού ο πρόλογος της "Αναφοράς στον Γκρέκο". Τον διάβασα λίγο πριν βγω στη σκηνή. Η τελευταία παράγραφος με συγκίνησε πολύ βαθιά. Βγήκα στη σκηνή και μέσα μου υπήρχε μια γλύκα, μια πίστη».
Χρησιμοποιήσατε κάποια ιδιαίτερη μέθοδο για την προετοιμασία του ρόλου και την προσέγγιση της ηρωίδας;
«Όχι ακριβώς. Μελέτησα όσο πιο πολύ μπορούσα τα έργα του Καζαντζάκη. Για να τον ερωτευτώ όσο εκείνη τον ερωτεύτηκε... Και διάβασα και το δικό της βιβλίο για εκείνον. Αλλά έχω και μια μικρή άρνηση στην πολλή μελέτη. Το ένστικτο με οδηγεί πάντα καλύτερα από την πληροφορία. Και επίσης με τα πρόσωπα που έχουν υπάρξει στ' αλήθεια λειτουργεί και κάτι άλλο, πιο μεταφυσικό. Αντί να φορτώνεσαι με φαντασίες και ιδέες, είναι καλύτερα να αδειάζεις όσο πιο πολύ μπορείς και να επιτρέπεις σε αυτή την ψυχή να περάσει από μέσα σου και να κάνει αυτό που πρέπει. Μπορεί για κάποιους κάτι τέτοιο ν' ακούγεται πολύ "πνευματικό", αλλά στην τέχνη μερικές φορές τα πράγματα μπορεί να γίνουν πολύ μαγικά».
Υπήρξαν στιγμές που φοβηθήκατε τον ρόλο από τη στιγμή που άρχισαν τα γυρίσματα;
«Μα είχα δίπλα μου τα "τέρατα". Τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο και τον Γιάννη Σμαραγδή. Μ' αυτούς τους συνεργάτες δίπλα σου, δεν φοβάσαι τίποτε!».
Αν σας ζητούσα να σκεφτείτε ένα κοινό σας σημείο με την Ελένη Καζαντζάκη, ποιο θα ήταν αυτό;
«Η τρέλα και το πάθος της για το "υψηλό". Ότι θα μπορούσε να θυσιάσει τα πάντα, αρκεί να υπηρετήσει το μεγάλο, το ιδανικό τον λόγο για τον οποίο αξίζει κανείς να υπάρχει».
Και αν σας ζητούσα το εντελώς αντίθετο; Ένα στοιχείο της που είναι εντελώς ασύμβατο με τον δικό σας χαρακτήρα;
«Η υπομονή της και η ανυπαρξία τού εγώ της. Πολλές φορές ήταν δίπλα του αόρατη, σαν να μην υπήρχε η ίδια. Για να τον στηρίξει με την τέλεια αγάπη».
Πηγή: BHMAgazino