Έλντα Πανοπούλου: «Έχω βιώσει την προδοσία στη ζωή μου άπειρες φορές»

Ποια κοινά σημεία και ποιες διαφορές βρίσκεις στην Έλντα Πανοπούλου όταν πρωτοξεκίνησε και στη σημερινή;

«Δεν αισθάνθηκα ποτέ ανωτέρα ή υψηλότερα από τους υπόλοιπους. Το ύφασμα δεν αλλάζει, είτε είναι μεταξωτό είτε λινάτσα. Εκεί δεν μπορούμε να κάνουμε πολλές παρεμβάσεις. Αν το δικό μου ύφασμα ο κόσμος το χαρακτηρίζει καλής ποιότητας, αυτό δεν μπορεί να αλλάξει. Εάν με ρωτάς αν έχω γίνει πιο επιφυλακτική και πιο φοβισμένη σε σχέση με τους ανθρώπους με όλα αυτά τα χαστούκια που τρώμε στην ζωή μας, θα σου πω πως με κάνουν να είμαι πιο διστακτική ως το να παρέχω απλόχερα τα συναισθήματα μου. Εκεί, ναι, έχω αλλάξει... Δεν παρέχω άνετα πλέον την αγάπη μου. Εντέλει, ο άνθρωπος που έχει μάθει στη ζωή του να αγαπά, γιατί εσύ πρέπει να τον εκμεταλλεύεσαι;».

Σε προσωπικό επίπεδο, η Έλντα του χθες με την Έλντα του σήμερα; «Υπάρχει ισορροπία στη ζωή μου, που τη φέρνουν οι μαθητές μου. Η σχολή μου έχει δημιουργήσει όμως μια πολύ μεγάλη δυσκολία, γιατί πρέπει να αντιμετωπίζω σε κάθε παιδί έναν διαφορετικό κόσμο, με πολλά προβλήματα, που όσο περνούν τα χρόνια, δυσκολεύουν όλο και περισσότερο. Γιατί υπάρχει ένα και βασικό: ψευτίζει και χάνεται το όραμα τους. Χάνεται το όνειρο τους ότι θα πετύχουν κάτι στη ζωή τους. Αρχίζει ολοένα και πιο πολύ να στενεύει ο δρόμος προς την επιτυχία. Όλοι μας επιλέγουμε να σπουδάσουμε κάτι με έναν σκοπό: να επιτύχουμε. Παρ' όλα αυτά, τα παιδιά, με τα δικά τους όνειρα και τις δικές τους ελπίδες, εξακολουθούν να μου προσφέρουν δύναμη. Αυτή είναι η ισορροπία της προσωπικής ζωής μου. Σίγουρα υπάρχει ένα παρελθόν, ένας αποτυχημένος γάμος, υπάρχει μια οικογένεια που δεν έγινε μέσα από άλλες συνθήκες. Όλα αυτά υποκαθίστανται σήμερα με τον καλύτερο τρόπο μέσα από τη γειτνίαση αυτών των παιδιών, που έρχονται και ακουμπούν επάνω μου τα όνειρα τους. Είναι ένα πολύ σημαντικό γεγονός για μένα αυτό».

Έχεις βιώσει την προδοσία στη ζωή σου;

«Άπειρες φορές... Στην αρχή, όταν πρωτοσυναντάς το φαινόμενο, απογοητεύεσαι, βαραίνεις, λες "εγώ δεν θα εμπιστευτώ ξανά, δεν θα ξαναγαπήσω". Ψέματα είναι όλα αυτά, έτσι τα λέμε εκείνη την ώρα που ο κάθε άνθρωπος αρχικά θυμώνει και πικραίνεται. Εδώ νιώθουμε την προδοσία όταν ένας άνθρωπος φεύγει από τη ζωή».

Σε βλέπω ότι τα λες χαμογελώντας...

«Και βέβαια χαμογελάω...Όλα αυτά είναι ψέματα. Ο άνθρωπος νιώθει την ανάγκη να εμπιστεύεται, να αγαπάει, να ακουμπάει. Έχει ανάγκη την αγκαλιά. Όσες φορές και αν σε προδώσει μια αγκαλιά, θα ψάξεις να βρεις μια καινούργια. Αρκεί βέβαια να τη δίνεις κι εσύ, να μην είσαι φαταούλας».

Πηγή: Fulllife