Αλέκος Συσσοβίτης: «Σίγουρα έχασα χρήµατα! Αλλά κέρδισα πολύ µεγαλύτερη αµοιβή µέσα από το θέατρο»
Ο Αλέκος Συσσοβίτης μίλησε για τα οφέλη αλλά και τις... ζημιές του θεάτρου...
Θα µας βάλεις στο κλίµα της «Νεκρής Ζώνης»;
Ο Πίντερ έγραψε το έργο σε µεγάλη ηλικία, θέλοντας να συνοµιλήσει µε την άλλη πλευρά του εαυτού του και να στοχαστεί: «Κατέκτησα ό,τι κατέκτησα, µήπως όµως σκότωσα τον εµπνευσµένο αλήτη που υπήρξα κάποτε;». Ουσιαστικά, ψηλαφίζει την ανάγκη εξάρτησης από το παρελθόν µας, την ανησυχία µήπως χάσαµε την αυθεντικότητά µας, το ερώτηµα µήπως η κοινωνία ή η επιτυχία µάς έχουν διαφθείρει. Εχει δύο κεντρικούς ήρωες, έναν πετυχηµένο -πλην σε παρακµή- συγγραφέα, τον οποίο υποδύεται ο Γ. Αρµένης, κι έναν αποτυχηµένο και φτωχό συγγραφέα - που υποδύοµαι εγώ. Συναντιούνται τυχαία, ο πρώτος παίρνει τον δεύτερο στο σπίτι του και, µέσα από τις συζητήσεις τους, ξεδιπλώνεται ένα παρελθόν γεµάτο µνήµες από πιο ροµαντικές, πιο αθώες εποχές. Αυτή είναι µια πολύ σύγχρονη αναζήτηση, γιατί πολλοί από µας, ζώντας αυτό που ζούµε τώρα, ανατρέχουµε στη δεκαετία του ‘80, του ‘70, ακόµα και του ‘60, ψάχνοντας τη χαµένη µας αυθεντικότητα. Τους δυο χαρακτήρες πλαισιώνουν ο γραµµατέας και ο υπηρέτης του µεγαλύτερου συγγραφέα, που αντιµετωπίζουν τον καλεσµένο του ως «εισβολέα», ανταγωνιστικά.
Τα έχεις βιώσει αυτά τα συναισθήµατα; Να έρθεις απέναντι στον νεότερο Αλέκο και να αναρωτηθείς αν η φήµη ή η τριβή της καθηµερινότητας έχουν αλλοιώσει τον χαρακτήρα σου;
Ναι, έχει συµβεί και σε µένα. Νοµίζω ότι ο καθένας µπαίνει σε αυτή τη φάση κάποια στιγµή. Γιατί δεν είναι ένας αλλά πολλοί οι δρόµοι που µπορούµε να ακολουθήσουµε και, την ώρα του απολογισµού, που έρχεται αναπόφευκτα, πάντα αναρωτιόµαστε αν στρίψαµε στη σωστή κατεύθυνση και τι χάσαµε που δεν ακολουθήσαµε την άλλη.
Εσύ τι έχασες ακολουθώντας τον δρόµο του θεάτρου;
Σίγουρα έχασα χρήµατα! Αλλά κέρδισα πολύ µεγαλύτερη αµοιβή µέσα από το θέατρο. Έµαθα πολλά, απέκτησα εσωτερική γαλήνη, ωρίµασα, έγινα στωικότερος και αποδέχτηκα τον εαυτό µου, µε ό,τι έχει ή δεν έχει. Είναι και το είδος του θεάτρου που αγαπώ και η µοναχικότητα µε την οποία κινείσαι µέσα σε αυτό. Είναι, βέβαια, και η φύση µου αυτή, είµαι αρκετά µοναχικός και το αποδέχοµαι.
Πηγή: Real