Αλέκος Συσσοβίτης: «Είναι µοναχικό πλάσµα ο καλλιτέχνης»

Είναι µοναχικό πλάσµα ο καλλιτέχνης;

Ναι, σε µεγάλο βαθµό, ακόµα κι αν έχει οικογένεια και παιδιά. Αλλιώς, ποιος ο λόγος να θέλει να εκφραστεί µέσω της τέχνης; Η ενασχόληση µε αυτήν καθρεφτίζει την προσπάθεια κάποιου να αντιληφθεί τι κατοικεί µέσα στο ασυνείδητό του. Μέσω της τέχνης, αυτή η συνειδητότητα κατακτιέται.

Το µεταφυσικό στοιχείο της παράστασης πού ανιχνεύεται;

Επηρεασµένος από τον Μπέκετ, ο Πίντερ -που συνήθως έγραφε πολύ ρεαλιστικά- στο έργο αυτό σχεδόν ακουµπάει το παράλογο. Κι έτσι το είδε και ο σκηνοθέτης µας. Ο Φιλίππογλου στα πρόσωπα των δύο κεντρικών ηρώων είδε δύο υπάρξεις σε πτώση, τον Θεό και τον διάβολο, να αναπολούν παρέα, πλαισιωµένοι από δύο Αρχαγγέλους. Ο ίδιος ο τίτλος, «Νεκρή Ζώνη», παραπέµπει σε έναν αχαρτογράφητο χώρο µεταξύ ζωής και θανάτου, σε ένα µεταίχµιο «όπου τίποτα δεν κινείται, τίποτα δεν αλλάζει, τίποτα δεν γερνάει».

Η εποχή µας είναι ένα µεταίχµιο;

Συµφωνώ απόλυτα. Κατ’ αρχάς, ο πλανήτης δεν έχει καµία σχέση µε ό,τι ήταν πριν από 30 χρόνια. Η αλλαγή στα πάντα ήταν ραγδαία και τώρα διανύουµε µια περίοδο όπου όλα µοιάζουν ακίνητα. Στην Ελλάδα, έχουµε την παράξενη αίσθηση ότι είµαστε σε λιµνάζοντα νερά, ότι από την κρίση δεν θα µας βγάλει κανείς. Οµως αυτή είναι η δική µας εντύπωση. Εκ των πραγµάτων, αλλαγές συµβαίνουν, τίποτα δεν µένει ακίνητο και ας µην το αντιλαµβανόµαστε αυτή τη στιγµή.

Πηγή: Real