Σταμάτης Φασουλής: Τα έργα που δεν έχει τολμήσει ν’ αγγίξει και η πατρότητα

Ποιο έργο δεν έχετε τολμήσει να αγγίξετε;

«Δεν έχω πολλά απωθημένα. Δεν έχω κάνει Σαίξπηρ. Αλλά τώρα είναι αργά. Πρέπει να ανεβάσεις πέντε-έξι-επτά για να πεις κάτι σοβαρό. Χρειάζεται μια θητεία. Δεν μπορείς με την πρώτη. Αν αρχίσω τώρα, θα τελειώσω σε δέκα χρόνια. Θα ήθελα πολύ να ανεβάσω Τσέχοφ. Τον «Θείο Βάνια». Κι όλο κάνω πίσω. Δεν σκέφτομαι το παρελθόν. Σε βεβαιώ. Ούτε καν το τώρα. Σκέφτομαι το μέλλον. Δεν θυμάμαι λέξεις από τις δικές μου παραστάσεις, ενώ θυμάμαι τα πάντα από παραστάσεις άλλων. Είναι αυτό που λέει ο Σαββόπουλος «όλα εκείνα σ’ αγαπώ είν' αλλωνών κι αλλιώς φαντάζουν».

Στους ηθοποιούς -έχετε πει- φέρεστε σαν πατέρας με μητρική αγάπη. Για ποιον λόγο αποκλείσατε την πατρότητα από τη ζωή σας;

«Ναι, ωραία το λέτε αν το έχω πει έτσι. Τους δημιουργώ μια μεγάλη σιγουριά και αγαλλίαση. Σπάνια θυμώνω με ηθοποιούς. Κι αν συμβαίνει το πνίγω, γιατί τους αγαπάω ειλικρινά. Ξέρω τι τραβούν γιατί είμαι ηθοποιός. Την πατρότητα τη φοβόμουν. Αλλά νομίζω πως ο λόγος είναι ότι ήθελα το παιδί στην οικογένεια να είμαι πάντα εγώ. Είναι αστείο να το λέει ένας άνθρωπος στην ηλικία μου. Ναι, ήθελα να είμαι πάντα το παιδί ή ένας πατέρας με μητρική αγάπη. Όλοι είμαστε πολλοί άνθρωποι μαζί. Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας, όπως λέει και ο Σεφέρης»

Ισχύει πως στους ηθοποιούς δεν λέτε ποτέ την αλήθεια;

«Ναι δεν θέλω να μείνουν με το βάρος της κουβέντας μου. Αν δεν κάνεις καλό σε έναν άνθρωπο, γιατί να του πεις την αλήθεια;»

Τι είναι τελικά η αλήθεια;

«Η αλήθεια πολλές φορές είναι σπατάλη. Πρέπει να τη φυλάμε για ακριβά πρόσωπα και ακριβές στιγμές. Δεν την έχουμε για να την περιφέρουμε στον δρόμο λες και είναι ταξί. Δεν την καβαλάς για να πας οπουδήποτε και στον οποιονδήποτε. Δεν έχω την έπαρση που είχα στα νιάτα μου. Όσο μεγαλώνω τόσο τα ερωτηματικά πολλαπλασιάζονται» εξήγησε στον κυριακάτικη Ελευθερία ο Σταμάτης Φασουλής.