Σταμάτης Φασουλής: «Δεν παύει αυτό το κλάμα μέσα μου»

Πού νιώθετε να ανήκετε;

Πάντα αισθανόμουν εξόριστος στην Αθήνα. Ούτε στο χωριό μου στη Σαλαμίνα μπορώ πλέον να πάω. Είναι πια αγνώριστο. Δεν έχει τη γλύκα των παιδικών μου χρόνων. Είμαι άπατρις. Δεν έχω πατρίδα. Δεν έχω πού να κοιμηθώ.

Και πολιτικά άστεγος έχετε δηλώσει...

Ναι, έτσι είναι.

Δηλαδή ελεύθερος;

Μπορείς να είσαι ελεύθερος ή παρίας.

Τι από τα δύο αισθάνεστε πιο συχνά;

Παρίας! Ποτέ δεν πίστεψα αυτά που έχω κάνει. Δεν ξέρω γιατί. Όταν ήμουν μικρός, η μητέρα μου, μου έκανε δώρο ένα θέατρο την εβδομάδα. Κυκλοφορούσα σε αυτό το τετράγωνο γύρω από το «Παλλάς», που για μένα ήταν μανικό. Έλεγε «εγώ πότε θα παίξω εδώ;». Είχα μια χαρμολύπη. Τα χρόνια πέρασαν, το «Διονύσια» το έκανα; «Χορν», στο «Παλλάς» σκηνοθετούσα τον Νταλάρα και στο «Αλίκη» τους «Δύο τρελούς τρελούς παραγωγούς». Κι όμως, έλεγα πάλι «πότε θα τα κάνω εγώ όλα αυτά; Τι είναι αυτό που σου λείπει;». Τα είχα κάνει όλα. Αλλά δεν είχε ποτέ εκείνο το παιδί αυτά που ήθελε. Είναι άλλος αυτός που τα έχει. Και αυτό το παιδί μου φωνάζει και κλαίει. Δεν παύει αυτό το κλάμα μέσα μου.

Πηγή: Κυριακάτικη Ελευθερία