Λένα Δροσάκη: «Με γοητεύουν το σκοτάδι, ο πόνος, οι δύσκολες καταστάσεις»

«Δυστυχώς θα έλεγα ότι με γοητεύουν το σκοτάδι, ο πόνος, οι δύσκολες καταστάσεις, οι άνθρωποι που έχουν σκοτεινά σημεία. Ίσως γιατί είμαι κι εγώ έτσι. Και φυσικά, όπως όλους τους ανθρώπους, με γοητεύουν πράγματα που δεν έχω, το ανικανοποίητο της ανθρώπινης φύσης δεν σε αφήνει να ησυχάσεις»

-Πώς τα πας με τα σχεδία για το μέλλον; Είσαι οργανωτικός τύπος, βάζεις στόχους;

«Ακολουθώ τη ροή, τις διαθέσεις μου. Μια φορά μιλούσα στο τηλέφωνο με μια φίλη και μου λέει «φοβάμαι ότι θα σε πάρω αύριο και θα μου πεις «δεν είμαι Πάτρα, είμαι Αφρική»». Ε, έχει συμβεί αυτό, να με ψάχνουν οι φίλοι μου για καφέ κι 'εγώ να έχω φύγει για Αφρική ή Μεξικό.»

-Ακούγεται ριψοκίνδυνο και ατρόμητο όλο αυτό. Τι βρήκες στην Αφρική;

«Το πρωτόγονο. Η γη και ο άνθρωπος. Οι βασικές ανάγκες, να φάω, να πιω, να γελάσω, να κοιμηθώ. Εσύ και η φύση, χωρίς δρόμους» οχήματα, κτίσματα, ρούχα. Οι σκέψεις περισσεύουν, κυριαρχούν οι αισθήσεις, οι μυρωδιές - ακόμα θυμάμαι τη μυρωδιά των φρούτων!»

- Και στο Μεξικό, τι συνέβη εκεί;

«Εκεί το περιβάλλον ήταν μαγικό. Υπήρχε μια αίσθηση του υπερφυσικού. Οι πυραμίδες, η κουλτούρα των Ινδιάνων. Αισθανόμουν λίγο μεταξύ γης και αιώρησης, μου πήρε μερικές μέρες για να συντονιστώ με το περιβάλλον. Η Πόλη του Μεξικού ήταν τεράστια! Ταξιδέψαμε και στην Καραϊβική, αλλά εκεί που ξετρελάθηκα ήταν όταν πήγαμε στα δάση, στα χωριά των Ζαπατίστας. Εκεί καταλαβαίνεις γιατί οι άνθρωποι θέλουν να κρατήσουν αυτή τη γη μακριά από τη φθορά. Είναι ένα μεγάλο ναρκωτικό, η φύση, σε φτιάχνει, σε μαγεύει»