Γιάννης Φέρτης: «Δεν χάθηκε και ο κόσμος αν κάνω λίγο πίσω...»
Ο Γιάννης Φέρτης μοιράζεται τις σκέψεις του για το έργο «Ήρωες» του Ζεράρ Σιμπλεράς που μόλις ανέβηκε στο «Κατερίνα Βασιλάκου», αλλά κυρίως μιλάει για το θέατρο, που το υπηρετεί πιστά σχεδόν εξήντα χρόνια, από το 1959 που πρωτοεμφανίστηκε, μαθητής ακόμα του Κάρολου Κουν, στη σκηνή του Θέατρου Τέχνης.
«Η πρόταση για τους "Ηρωες" ήρθε από τη Μαριάννα Τόλη, την οποία ήξερα παλιά ως τραγουδίστρια. Είχαμε συνεργαστεί και όταν παίξαμε για δεύτερη χρονιά τον "Θείο Βάνια" στο θέατρό της και μας είχε εντυπωσιάσει ο τρόπος που μας αντιμετώπιζε. Είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος και παραγωγός. Ξέρει από θέατρο. Διάβασα το έργο και μου άρεσε. Μετά μου ζήτησαν να καλέσουμε τον Μιλιβόγεβιτς. Του τηλεφώνησα, δέχτηκε, αλλά λόγω υποχρεώσεων στο Βελιγράδι θα ερχόταν προς το τέλος Οκτωβρίου. Τον περιμέναμε και ξεκινήσαμε. Αγχώθηκα λίγο με τον χρόνο, γιατί δεν μαθαίνω όπως μάθαινα τα λόγια μου, αλλά ευτυχώς όλα πήγαν καλά και ο κόσμος δείχνει να περνάει καλά.
Εχω συνεργαστεί με πολλούς σκηνοθέτες, Ελληνες και ξένους, καλούς και μέτριους. Θέλω πάντα να τα έχω καλά με τους σκηνοθέτες και ακολουθώ αυτά που μου λένε. Αν διαφωνήσω σε κάτι, το λέω και το ξαναλέω. Εχω άποψη, αλλά μπορεί να είναι και λάθος. Δεν χάθηκε και ο κόσμος αν κάνω λίγο πίσω. Γιατί, αν ο καθένας μας επιμένει στη δική του γνώμη, η παράσταση δεν βγαίνει.
Ο δικός μου ήρωας είναι ο πιο φοβισμένος. Εχει και ένα βλήμα στο κεφάλι του από τον πόλεμο και λιποθυμάει συχνά επί σκηνής. Είναι αστείο αυτό. Από την άλλη, ο Ιεροκλής θέλει να είναι ο αρχηγός και μας πείθει να φύγουμε να πάμε κάπου αλλού, αλλά δεν πάμε ποτέ. Πολύ συχνά λέμε πράγματα που έχουν να κάνουν με τον Στρατό ή ερωτικο-σεξουαλικά υπονοούμενα. Εχει πολύ γέλιο η παράσταση, ενώ την ίδια στιγμή το έργο έχει κάτι το τρυφερό. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι έχει κάνει καριέρα και εκτός Γαλλίας» τόνισε στο Βήμα