Χρίστος Αντωνιάδης: «Εγώ πέρασα μία δεκαετία πολύ μαύρη»

«Η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου ήταν το 2001. Όταν ξεκινούσα για μία περιοδεία στην Αμερική με τον Βασίλη Καρρά και θα λείπαμε για ένα μήνα. Εγώ όμως φεύγοντας από εδώ, λίγους μήνες πριν, είχα πάρει «χρυσό» δίσκο. Γενικώς ήμουν σε μία φάση που ήταν όλα καλά. Οικονομικά ήμουν μια χαρά. Γυρίζοντας από την Αμερική και τις περιοδείες, είχα χάσει το συμβόλαιο με την εταιρεία μου, μου είχαν κλέψει όλα τα χρήματα, δεν είχα μάνατζερ, δεν είχα μαγαζί για να τραγουδήσω. Ξαφνικά διαλύθηκε όλο το συννεφάκι αυτό έτσι φάνηκε ότι έγινε. Ήταν μία κατάσταση η οποία δρομολογούνταν μήνες, αλλά αφελέστατα εγώ δεν είχα πάρει χαμπάρι. Το αποτέλεσμα ήταν να βρεθώ ξαφνικά στον αέρα και απένταρος. Αυτό είναι μία πολύ μεγάλη σφαλιάρα. Ευτυχώς που υπήρχε η οικογένεια μου εκεί»

Η οικογένεια του τελικά είναι το στήριγμα του;

«Στην Ελλάδα, ευτυχώς, ένα από τα θετικά που έχουμε, παρόλα αυτά που είπα προηγούμενο είναι ότι υπάρχει ο οικογενειακός ιστός. Ευτυχώς ακόμα καλά κρατεί. Εμένα με στήριξε και με βοήθησε πάρα πολύ για να μη διαλυθώ»

Φίλοι υπήρχαν;

«Όχι. Δεν καταλογίζω σε κάποιον, κάποιο δόλο. Έτσι είναι τα πράγματα. Ούτε εγώ είχα δεθεί ιδιαίτερα με κάποιους ανθρώπους»

Μήπως ήταν για καλό τελικά;

«Σίγουρα. Εγώ πέρασα μία δεκαετία πολύ μαύρη. Δεν σου λέω ότι ήμουν στα πατώματα, γιατί δεν είναι ο χαρακτήρας μου. Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος. Στα πατώματα ήμουνα στιγμές και μετά έδινα μία σφαλιάρα μόνος μου στον εαυτό μου και σηκωνόμουν. Έχω μία φράση της μάνας μου την οποία την έχω υιοθετήσει. «Τι μαλάκας είσαι, είναι δυνατόν ο γιος μου να κάνει έτσι, άντε σήκω επάνω δεν θα πεθάνουμε κιόλας, άντε προχώρα», λέει ο τραγουδιστής στο Χάι.