Λάκης Λαζόπουλος: «Όταν κάποιος δέχεται απειλές στο σπίτι του, ακόμα και για τη ζωή του...»

«Πέταξα οτιδήποτε φαντασμαγορικό και προσπάθησα να επαναφέρω το γέλιο των Ελλήνων εκεί που τελείωσε. Μέσα σε ένα δωμάτιο, σε ένα αόρατο σπίτι όπου μένουν οι άνθρωποι που έχουν φύγει από τις ζωές τους. Αυτή τη στιγμή πασχίζει να επιβιώσει ένας υπαρκτός ανύπαρκτος Ελληνας: Το σώμα του είναι εδώ, αλλά η ψυχή του είναι αλλού από τη στενοχώρια».

Είναι δυσκολότερο να γραφεί κανείς ένα αστείο υπό αυτές τις συνθήκες;
«Η ψυχή είναι τόσο βαριά, που δεν μπορείς να τη σηκώσεις εύκολα. Υπάρχει βέβαια και η τέχνη του ανώδυνου, αλλά δεν την ήξερα ποτέ. Στην τηλεόραση πέρασε λίγο, γιατί διευκόλυναν η εικόνα, τα βίντεο, όμως στο θέατρο είμαι αντιμέτωπος με τον λόγο, με τους χαρακτήρες»

Στην τηλεόραση δηλαδή είναι ευκολότερο να παρασυρθεί κανείς;

«Ε, ναι. Εχει άλλες ταχύτητες και όταν τρέχεις είναι πιο εύκολο να γλιστρήσεις»

Και αισθάνεται ότι γλίστρησε στο «Αλ Τσαντίρι»;
«Είναι φύσει αδύνατον ένας άνθρωπος που κάνει 22 χρόνια τηλεόραση να μη γλιστρήσει. Αλλά και να γλιστρήσω, τον πόνο θα τον αντιληφθώ μετά. Πρώτα μ' ενδιαφέρει να είναι οι προθέσεις μου σωστές. Το λάθος που μπορεί να έκανα είναι ότι εκδήλωσα τις προθέσεις αυτές, τις προσδοκίες μου, πολύ πιο δυνατά απ' ό,τι στο παρελθόν. Ισως έφταιγε και η πίεση που δεχόμουν. Όταν κάποιος, επί έναν χρόνο, δέχεται απειλές στο σπίτι του, ακόμα και για τη ζωή του, αυτές περνούν στο σώμα του. Κάποια στιγμή άφησα να περάσει στο «Αλ Τσαντίρι» ο θυμός μου για ό,τι ζούσα πίσω από αυτό», λέει ο ίδιος στην Κυριακάτικη Ελευθερία