Κωστόπουλος: Όταν είσαι µικρός θέλεις να γίνεις γνωστός. Όταν αποκτήσεις αναγνωρισιµότητα, βλαστηµάς

Θα σου άρεσε να µην είσαι γνωστός, αναγνωρίσιµος;

Θα το ‘θελα πάρα πολύ. Οταν είσαι µικρός, θέλεις να γίνεις γνωστός. Οταν αποκτήσεις αναγνωρισιµότητα, βλαστηµάς. Αυτά που έχεις να κερδίσεις είναι πολύ λιγότερα από αυτά που χάνεις. Χάνεις την ελευθερία σου, δεν µπορείς να κάνεις µια βλακεία, δεν µπορείς να βριστείς στα φανάρια (σ.σ.: γέλια), δεν µπορείς να µιλήσεις δυνατά µε τους φίλους σου, δεν µπορείς να πας ταξίδι και να µη σε δουν. Είσαι στο αεροπλάνο, ας πούµε, και διαβάζεις την άλλη µέρα σε ένα blog πήγαινε εκεί ο τάδε. Οταν πας καλά στη δουλειά σου, µπορεί να σε κράζουν µόνο, όταν όµως πας στραβά, πέφτουν να σε φάνε όλοι σαν τα κοράκια. Οταν είσαι ένας άγνωστος άνθρωπος, αυτά συµβαίνουν σε µια πολύ µικρότερη κλίµακα. Βέβαια, κάποιο καλό σού κάνει. Πάω να ανοίξω σαντουιτσάδικο και γράφουν όλοι «ανοίγει σαντουιτσάδισκο». ΟΚ, γίνεται µια διαφήµιση, αλλά νοµίζω είναι τόσο καλά που δεν θα χρειαζόταν διαφήµιση, γιατί και του Σον Κόνερι να ήταν, αν ήταν µάπα, δεν θα πήγαιναν…

Εννοείς ότι, αν δεν είσαι πολύ µαταιόδοξος, εξαργυρώνεται γρήγορα η χαρά που σου δίνει.

Σου δίνει στην αρχή µια ικανοποίηση βλακώδη και µετά γίνεται σκλαβιά. Ο καθένας σε πλησιάζει και σου λέει ό,τι βλακεία θέλει. Είναι σαν να είσαι στόχος για πυροβόληµα, το κεφάλι σου είναι πάντα πάνω από το χαράκωµα, σε πετυχαίνουν εύκολα. Και άνανδρα πολλές φορές. ∆εν το λέω για µένα µόνο, το λέω για πολλούς ανθρώπους. Ετσι το έχω βιώσει και, αν γύρναγα στην αρχή, καλύτερα να µη µας ήξερε ούτε ο θυρωρός µας. Τη δηµοσιότητα την πληρώνεις από εκατό µεριές. Κάθε µέρα µπορεί να πάνε στα δικαστήρια 50.000 άνθρωποι, αν πας εσύ, το βλέπεις στην τηλεόραση σαν να είσαι εγκληµατίας. Ο κάθε καραγκιόζης µπορεί να κάτσει σε µια καρέκλα και να κάνει σχόλια για τη ζωή σου σαν να ζούσατε στο ίδιο σπίτι. Αηδία. Το οτιδήποτε που οι άλλοι το περνάνε αβρόχοις ποσί, εσύ πρέπει να το λουστείς και να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας.

Πηγή: Real