Γιάννης Φέρτης: «Ποτέ δεν ψωνίστηκα με τον εαυτό μου. Πάντα νιώθω ότι δεν τα πολυκαταφέρνω»

«Τότε, επειδή ήμουν καινούργιος, φερόμουν σαν παιδί, παιδικά. Θυμάμαι, έλεγα στον εαυτό μου: αν είναι να προχωρήσω, θα προχωρήσω γιατί αξίζω: Έπαιζε ρόλο αυτό για μένα. Δεν ξέρω αν είναι θέμα καθαρότητας. Έτσι είμαι.

Το καλοκαίρι στην Άλκηστη ήμουν ευτυχισμένος. Έβλεπα, από νωρίς ότι στην παράσταση της Κατερίνας Ευαγγελάτου κάτι πήγαινε να γίνει - όπως και τώρα με τον Μιλιβόγεβιτς. Όλα αυτά τα νέα παιδιά με συγκινούσαν, κάποιες στιγμές στις πρόβες δάκρυσα.

Να τους συμβουλεύσω; Να τους κάνω τον δάσκαλο; Να τους πω τι; Μόνο να μην ψωνιστούν. Αυτό ναι. Θα μπορούσα να πως σε έναν νέο ηθοποιό "πρόσεξε μην ψωνιστείς". Τίποτε άλλο.

Ποτέ δεν ψωνίστηκα με τον εαυτό μου. Πάντα νιώθω ότι δεν τα πολυκαταφέρνω. Θυμάμαι όταν παίζαμε το "Μπεντ", είχε έρθει ο συγγραφέας και αγωνιούσα αν θα του αρέσω. Το ίδιο και όταν θα έπαιζα τον Σαλιέρι στο "Αμαντέους". Αναρωτιόμουν τι θα έλεγε ο συγγραφέας όταν με έβλεπε. "Και τώρα, λέω, βρε παιδί μου, μπορώ να παίξω αυτόν τον ρόλο; Πάντα είχα αμφιβολία. Πάντα. Πιθανόν να με βοήθησε», δήλωσε στο Βήμα.