Άννα Αδριανού: «Αν θέλεις πραγματικά να μείνεις νέος, θα πρέπει να...»

«Ο πατέρας μου έλεγε: «Αν με πάνε για εκτέλεση, θα χαρώ τη διαδρομή». Πέθανε στα χέρια μου, είχε φτάσει 88 χρονών και είχαμε πάντα πολύ στενή σχέση. Ήταν ένα κούκλος μέχρι τέλους, ήταν καλλονός. Θυμάμαι ότι στο τέλος τον φρόντιζα, τον έκανα μπάνιο, του έβαζα γαλάκτωμα στο σώμα του, γιατί είχε σπάσει το ισχίο του και είχε μείνει στο κρεβάτι. Καθόμουν κοντά του και χάζευα το δέρμα του, που δεν είχε καμία χαλάρωση, σχεδόν καμία ρυτίδα. Αυτό συνέβαινε γιατί ήταν τόσο νέος μέσα του, χωρίς να νεάζει. Μου έλεγε μάλιστα ένα φοβερό μυστικό» τόνισε στο Λοιπόν.

-Ποιο ήταν αυτό;

«Αν θέλεις πραγματικά να μείνεις νέος, θα πρέπει να μάθεις να εγκαταλείπεις την κάθε ηλικία και να πηγαίνεις στην επόμενη, γιατί εκεί είσαι καινούργιος». Καθώς μεγάλωνε μου έλεγε: «Κάθε φορά που η ηλικία μου μου στερεί μια ευχαρίστηση, ψάχνω αμέσως να βρω με ποια επόμενη συναρπαστική θα την αντικαταστήσω». Ο πατέρας μου ήταν μηχανόβιος, του άρεσε πάντα να οδηγεί μηχανή, τρελαινόταν, δεν ήξερε να οδηγεί αυτοκίνητο. Μετά τα 75 πια του πήραμε τη μηχανή. Είπε: «Καταπληκτικό, ανακάλυψα το ποδήλατο». Όταν χτύπησε και άφησε το ποδήλατο είπε: «Ξέρεις τι ωραίο είναι να πηγαίνεις βόλτα με τα πόδια;».

- Συμβιβαζόταν όμορφα δηλαδή;

«Ακριβώς, ήταν σαν ένα παιδί που ανακάλυπτε συνεχώς ένα μαγικό κόσμο. Οι ηλικίες για αυτόν ήταν σαν τις πόρτες που ανοίγει η «Αλίκη στη Χωρατών θαυμάτων». Είχα μεγάλη αγάπη με τον πατέρα μου, έρωτα. Με έμαθε ότι έρωτας είναι οτιδήποτε σου δίνει μεγάλη χαρά. Ο πατέρας μου είχε ένα μεγάλο έρωτα για τη ζωή, γι αυτό ήταν ερωτεύσιμος και τον μετέδιδε. Ήξερα πω; ό,τι και να μου συμβεί, το μεγαλύτερο πρόβλημα του κόσμου, θα πήγαινα με τον μπαμπά μου να πιω έναν καφέ και θα με έκανε να το δω παιχνιδάκι. Μου έλεγε: «Ευτυχώς που έγινε, γιατί αν δε γινόταν αυτό, δεν θα γινόταν το άλλο». Αυτό είναι κάτι που μου λείπει πολύ, αυτό; ο τρελός ενθουσιασμός, γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι γκρινιάζουν για τη ζωή.»