Μάξιμος Μουμούρης: «Η ζωή, τελικά, είναι ωραία»

Τι θα έλεγες σ' αυτούς που ενώ θέλουν ένα παιδί, εμποδίζονται από.την αγωνία για το περιβάλλον, τον υπερπληθυσμό/ την παγκόσμια κρίση;

Νιώθω τις δικές μου αγωνίες στο κείμενο του ΜακΜίλαν. Για το πώς θα μεγαλώσω τα παιδιά μου, το ποιος είναι τελικά ο κόσμος που τα έφερα, αλλά και το πώς θα είναι τα πράγματα γύρω τους όταν θα λείψω. Καταλήγω πάντα ότι είναι ωραίο να δοκιμάζεις να μαθαίνεις να χάνεις και να κερδίζεις. Η ζωή, τελικά, είναι ωραία. Το κείμενο του έργου είναι ιδιαιτέρως συμπυκνωμένο, συγκινητικό, αλλά και πάρα πολύ αστείο. Είναι ένα σπουδαίο κείμενο και για μένα ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα υποκριτική πρόκληση. Γεμάτο από τις αγωνίες και τη σύγχυση των σύγχρονων ζευγαριών και με μια ευρηματική (σκηνοθετικά) μετάβαση από εποχή σε εποχή. Το έργο αυτό με βοηθάει να ξεπεράσω την απαισιοδοξία μου.

«Πάμε σε άλλα τώρα. Τι σημαίνει το «together we stand, devided we fall»;

Είναι βασισμένο στο άλμπουμ «Atom Heart Mother» των Pink Floyd, σε μια σουίτα που είναι, ίσως το πιο αμφιλεγόμενο έργο τους.

Το σκέφτεσαι στο θέατρο;

Ναι. Η παράσταση θα είναi η συνολική θέαση και εκτέλεση του «Atom Heart Mother» και η δραματοποίηση του. Παρακολουθούμε τη διαδρομή του Ενός στην καθημερινότητα, στη διασταύρωσή του με το πλήθος των Αλλων και το ξύπνημα της συνείδησης...

Δύστροπο...

Και επικό, όμως και μυστηριώδες. Η μοναχική πορεία σε μια ούτως ή άλλως αίνιγματική και οξύμωρη πραγματικότητα.

Εμπνέεσαι από τη φιλοσοφία του βρετανικού συγκροτήματος;

Εννοείται, κι από τους στίχους κι από τη μουσική του. Η φιλοσοφία του απέναντι σε ζωή και τέχνη είναι θεμέλιο της παράστασης. «Ο Λύκος της στέπας» του Χέρμαν Εσε και τα «Δαιμόνια» του Εντγκαρ Μορέν είναι η διασύνδεση με το παρελθόν, το κοίταγμα πίσω, για τελευταία φορά.

Πηγή: Real