Γιώργος Μητσικώστας: Μιλάει για το κινηματογραφικό του ντεμπούτο στην ταινία 1968
Ο Γιώργος Μητσικώστας είναι άνθρωπος της εποχής του. Όμως για χάρη της νέας ταινίας του Τάσου Μπουλμέτη, «1968», που εμπνέεται από τον θρυλικό, νικηφόρο αγώνα της ομάδας μπάσκετ της ΑΕΚ εναντίον της Σλάβια Πράγας επέστρεψε σε μια εποχή κατά την οποία, εν μέσω δικτατορίας οι Ελληνες θυμήθηκαν όλα όσα τους ένωναν. Το κινηματογραφικό του ντεμπούτο τον μεταμόρφωσε σε ιδιοκτήτη πρακτορείου ΠΡΟ-ΠΟ και του πρόσφερε συγκίνηση, ανάταση και γαλήνη, ακριβώς όπως ο κατανυκτικός όρθρος στο Αγιον Ορος ο διαλογισμός ή οι αναπνοές της γιόγκα, που χαρίζουν ποιότητα στην καθημερινότητά του.
Πώς έφτασες στον πρώτο κινηματογραφικό σου ρόλο;
Γνώριζα τον Τάσο Μπουλμέτη από την εποχή της «Πολιτικής κουζίνας», από την Τζια, όπου παραθέριζε μαζί με την Ευανθία Ρεμπούτσικα και τον Ντέιβιντ Λιντς. Μετά, δεθήκαμε στο γήπεδο -είμαστε και οι δύο ΑΕΚτζήδες ως γνωστόν. Πριν από ενάμιση χρόνο, λοιπόν, με φώναξε σπίτι του. «Θα κάνω μια ταινία γύρω από τον αγώνα του 1968», μου λέει. «Το οφείλουμε στους παίκτες εκείνους και σε εκείνη την εποχή. Εχω πλάνα από το παιχνίδι, γύρω από αυτά θα χτίσουμε τη μυθοπλασία. Θα χτίσουμε ήρωες». Νόμιζα ότι ήθελε τη γνώμη μου, εκείνος όμως ήθελε να μου δώσει τον ρόλο ενός ιδιοκτήτη προποτζίδικου της εποχής από το πρακτορείο του οποίου περνούν διάφορα πρόσωπα της ταινίας. Εντάξει, λέω, θα κάνω ένα πέρασμα. Αλλά όχι! Ο Τάσος έφτιαξε έναν κανονικό χαρακτήρα.
Πώς προσέγγισες αυτόν τον χαρακτήρα;
Αρχικά με απασχόλησε το στάιλινγκ. Είδα ελληνικές ταινίες της εποχής -είχαν, ας πούμε, φαβορίτες οι άντρες. Οχι ακόμα, όπως διαπίστωσα. Στην Ελλάδα, αυτή η μόδα ήρθε με χρονοκαθυστέρηση, όπως και άλλα πολλά. Μετά μου ήρθε ένα βιβλίο από την Αγγλία που περιέγραφε πώς να χτίζεις έναν ρόλο εποχής. Και αυτό το βιβλίο με ώθησε να ανατρέξω στη Φιλαδέλφεια, τη γειτονιά όπου μεγάλωσα. Δεν είχα κάποιον ιδιοκτήτη πρακτορείου ΠΡΟ-ΠΟ να σκεφτώ, είχα όμως τον συγχωρεμένο τον κυρ-Στέφανο. Ηταν μάστορας επισκεύαζε όλα τα χαλασμένα μηχανήματα. Στο μαγαζάκι του μαζευόταν όλη η γειτονιά, άντρες κυρίως ενώ οι γυναίκες τούς έφερναν πολίτικα μεζεδάκια, θα «πατήσω» στον κυρ Στέφανο, είπα. Στην ηρεμία του - αν και, από πλευράς εμφάνισης ο χαρακτήρας μοιάζει στον πατέρα μου. Αναρωτιέμαι συχνά πόσοι να έχουν απομείνει που να θυμούνται τον κυρ-Στέφανο... Αν μου πουν ότι τους τον θυμίζω, θα συγκινηθώ πολύ.
Οι συμπρωταγωνιστές σου ποιους υποδύονται;
Ο Αντώνης Καφετζόπουλος κάνει έναν από τους ιδρυτές της ΑΕΚ, ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης τον λαϊκό μουσικοσυνθέτη. Ο Στέλιος ο Μάινας ερμηνεύει έναν κάτοικο της περιοχής με προσφυγικές ρίζες ο ρόλος του είναι κομβικός. Παίζει, επίσης ο Αντώνης Αντωνίου, ενώ εμφανίζονται και πραγματικά πρόσωπα, όχι μόνο από την ελληνική πλευρά,-αλλά και από τη Σλάβια Πράγας. Ομως δεν είναι ντοκιμαντέρ, μυθοπλασία είναι.
Τι πήρες από το «1968»;
Μυρωδιές. Είδα την ταινία ανεπεξέργαστη και μου μύρισαν οι λεμονιές στους δρόμους και τα παλιά λεωφορεία. Ο υπολογιστής και η τηλεόραση δεν αναδίδουν καμιά μυρωδιά. Μου έβγαλε συναίσθημα. Δεν συγκινούμαι εύκολα, δεν γελάω εύκολα. Αλλά συγκινήθηκα πολύ. Ο Τάσος ήθελε να περιγράψει μια διαφορετική Ελλάδα. Να τονίσει το παρεΐστικο των ανθρώπων. Είχαμε δικτατορία τότε. Αλλοι ευημερούσαν επειδή ήταν φίλα προσκείμενοι, άλλοι δεινοπαθούσαν επειδή έκαναν αντίσταση. Και τώρα κάνουμε ένα είδος αντίστασης απέναντι σε δυσκολίες ξενόφερτες βέβαια. Πιάνομαι από κάτι που είπε πρόσφατα ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος: «Προτείνω να κάνουμε αντίσταση: στην παρακμή». Και πώς κάνεις αντίσταση στην παρακμή; Με την ποιότητα, την αγάπη, την αλήθεια και τη δικαιοσύνη. Γιατί έκανα αυτή την αναγωγή; Εμείς είχαμε χούντα και η Ευρώπη, ο κόσμος ολόκληρος έβραζαν. Κόκκινος Μάης, δολοφονία Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, Βιετνάμ, χίπηδες «κάνε έρωτα, όχι πόλεμο». Υηήρχε κόσμος που αποζητούσε την αγάπη, υπήρχε άλλος κόσμος που σε προέτρεπε να κλειδωθείς στο σαλονάκι σου. Ομως στην ταινία, όλη η παρέα, παρά τις αντιθέσεις ενωνόταν σε ένα γλέντι. Το ίδιο έγινε στο Καλλιμάρμαρο. Οι 70.000 κόσμου (ρεκόρ Γκίνες!) που πήγε τότε στο γήπεδο δεν ήταν αποκλειστικά ΑΕΚτζήδες ήταν και Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί, ήταν αριστεροί, κεντρώοι, χουντικοί, ήταν τα πάντα. Ο αγώνας εκείνος δεν ήταν μόνο για το Κύπελλο Κυπελλούχων. Ηταν μια αφορμή για να ενωθούμε και να βγάλουμε προς τα έξω την εθνική μας υπερηφάνεια,
Πώς θα κατορθώσουμε να ενωθούμε ξανά;
Λίγα γεγονότα μπορούν να το κάνουν αυτό. Ο αθλητισμός είναι ένα από αυτά. Γιατί μπορεί να σε κάνει όχι άνθρωπο, αλλά υπεράνθρωπο. Να σε ωθήσει να ξεπεράσεις τις μικρότητες να σε κάνει να υπεραγαπάς. Ολα τα συναισθήματα στο «υπέρ».
Πηγή: Real