«Στη συνεργασία μου με την Άννα Βίσση δεν υπήρχε καλό κλίμα μεταξύ μας»

Η Κωνσταντίνα μίλησε για τα παιδικά της χρόνια στην Κύπρο και για τη γνωριμία της με τη συμπατριώτισσά της, Άννα Βίσση.

Μίλησέ μου για τα παιδικά σου χρόνια στην Κύπρο…

Γεννήθηκα στη Λευκωσία, σε μια οικογένεια με πέντε παιδιά: τρία κορίτσια και δύο αγόρια. Μπορεί να ήμασταν φτωχοί, αλλά μας συνέδεε η αγάπη. Το μεγάλο μας δράμα προκλήθηκε με τον πόλεμο που ξέσπασε το 1974, όταν ο πατέρας μας συνελήφθη από τους Τούρκους και -δυστυχώς- είναι ακόμη αγνοούμενος. Αυτό με σημάδεψε από παιδί. Ο πατέρας μου ήταν πολύ δυναμικό άτομο, το πρότυπό μου. Τον έχασα όταν τον είχα ανάγκη και μου λείπει μια ζωή. Ζητούμε εναγωνίως να τον βρούμε σε κάποιον ομαδικό τάφο.

Από παιδάκι είχες καλλιτεχνική κλίση;

Ναι, έπαιζα κιθάρα και μαντολίνο, αλλά δεν είχα σκοπό να ακολουθήσω το επάγγελμα της τραγουδίστριας. Προσανατολιζόμουν να γίνω γυμνάστρια. Όμως ο μεγαλύτερος αδελφός μου, ο Πανίκος, που ασχολιόταν με το τραγούδι, με επηρέασε. Πήγαινα στην πρώτη γυμνασίου, όταν άρχισα να εμφανίζομαι μαζί του τραγουδώντας και παίζοντας κιθάρα σε διάφορες εκδηλώσεις. Η πρώτη μας δουλειά μαζί με τον αδελφό μου ως ντουέτο στην Αθήνα ήταν δύο χρόνια μετά την εισβολή στην Κύπρο, στην μπουάτ Θεμέλιο, με τη Χαρούλα Αλεξίου και τον Γιώργο Νταλάρα. Στο σχήμα μάς πρότεινε η Χαρούλα, η οποία μας είχε δει σε εμφανίσεις μας στην Κύπρο και μας είχε πει «αν ποτέ έρθετε στην Αθήνα, ελάτε να με βρείτε».

Με τη συμπατριώτισσά σου Άννα Βίσση συναντηθήκατε κάποτε επαγγελματικά και, επειδή έχω γράψει τη βιογραφία της, γνωρίζω καλά πως η συνεργασία σας δεν ήταν ό,τι καλύτερο…

Με την Άννα συναντηθήκαμε στην πρώτη μου δουλειά στην Αθήνα με την Αλεξίου και τον Νταλάρα αλλά και το 1985 σε ένα σχήμα, στη Θεσσαλονίκη, με τη Μαρινέλλα και τη Μοσχολιού. Εγώ τότε δεν είχα δισκογραφία και σε αυτό το σχήμα κάναμε με την Άννα τις «Αδελφές Τατά». Ναι, είναι αλήθεια πως με τη Βίσση δεν είχαμε καλό κλίμα μεταξύ μας, ενώ η Μαρινέλλα με υποστήριζε.

Πηγή:espresso