Μιμή Ντενίση: «Ηταν ένας καλλιτέχνης που δεν έπαψε ποτέ να νιώθει ξεριζωμένος»

«Μου είχε γίνει πρόταση εδώ και πολύ καιρό να γράψω ένα θεατρικό έργο που να βασίζεται στη ζωή του ανθρώπου που συγκίνησε με τη μουσική του όσο κανένας τον κόσμο. Αλλά δυστυχώς δεν υπήρχε χρόνος για να το κάνω, καθώς επί τρία χρόνια ήμουν απασχολημένη με τη «Σμύρνη» και τα περιθώρια ήταν στενά. Άλλωστε, δεν μου αρέσει να παίζω ένα έργο και στον ελεύθερο χρόνο μου να γράφω ένα άλλο. Τα χρόνια της «Σμύρνης» ήταν αποκλειστικά δοσμένα σε αυτήν. Όταν λοιπόν ολοκληρώσαμε τις παραστάσεις συνεργάστηκα με την Κωνσταντίνα Γιαχαλή που είχε φτιάξει ένα πρώτο κείμενο. Πρόκειται για την ιστορία ενός ανθρώπου, ενός μεγάλου τραγουδιστή που μίλησε στις καρδιές όλων, μια μυθιστορηματική εξιστόρηση που προέκυψε μέσα από τα μάτια των δικών του ανθρώπων. Το συγκεκριμένο έργο φτιάχτηκε έτσι ώστε να συγκινεί, δεν είναι μια απλή συρραφή τραγουδιών με λίγη αφήγηση. Προσπάθησα να εξηγήσω αυτό που ήταν ο συγκεκριμένος άνθρωπος, τι τον έκανε φαινόμενο, ιδιαίτερο, αλλά και ιδιόρρυθμο», λέει στο Πρώτο Θέμα.

Τελικά, τι ήταν αυτό που έκανε ξεχωριστό τον Στέλιο Καζαντζίδη;

«Ο πόνος της εποχής ήταν συγχρόνως και πόνος δικός του. Ηταν ένας καλλιτέχνης που δεν έπαψε ποτέ να νιώθει ξεριζωμένος. Ηταν παιδί δύο προσφύγων, κουβάλαγε Πόντο και Μικρά Ασία μαζί, μια μάνα που καταγόταν από μικροαστική οικογένεια στη Μικρά Ασία και εδώ βρέθηκε να καθαρίζει σκάλες. Ο Καζαντζίδης έζησε τον Εμφύλιο, απέκτησε φάκελο αριστερού χωρίς να είναι ο ίδιος σε κόμμα ή να έχει κάνει κάποια πολιτική πράξη, βρέθηκε στη Μακρόνησο κλπ. Από τα 14 του χρόνια είχε μείνει ορφανός και επιβίωσε κάνοντας διάφορες δουλειές στην Ομόνοια. Ολα αυτά του άφησαν σημάδια που δεν έφυγαν ποτέ. Δεν άντεχε τη βία, και για αυτό όταν στα κέντρα άρχισαν τα σπασίματα, οι μπράβοι κλπ. ο ίδιος σταμάτησε να τραγουδάει. Αποχώρησε από τη νύχτα 34 ετών. Μέχρι τότε είχε πει πολλά τραγούδια - αν και εγώ, βέβαια στο έργο έχω βάλει αυτά που ξέρει και αγαπάει ο κόσμος περισσότερο», καταλήγει.