Κώστας Σπυρόπουλος: «Το γέλιο δεν είναι απλά ανάγκη για τον άνθρωπο, είναι κύριο συστατικό ζωής!»
Ο Κώστας Σπυρόπουλος χαρίζει απλόχερα το γέλιο στην κωμωδία Toc Toc που παίζεται στο θέατρο Ήβη και εξηγεί πόσο σημαντικό είναι για τον σημερινό Έλληνα...
Εχουµε ανάγκη το γέλιο µέχρι δακρύων; Το «Toc toc» το έχουν δει 300.000 θεατές και κάποιοι από αυτούς έρχονται ξανά και ξανά... Ερχονται και σε βρίσκουν µετά; Τι σου λένε;
Το γέλιο δεν είναι απλά ανάγκη για τον άνθρωπο, είναι κύριο συστατικό ζωής! Νοµίζω ότι σε λίγο θα γελούν και τα ζώα - ελπίζω όχι µε τον άνθρωπο! Πάντα στις παραστάσεις που ανεβάζω θέλω να γελούν, αλλά όχι να «χασκογελούν». Πολλοί γελούν για να µην κλάψουν, γιατί φοβούνται να κλάψουν και κάνουν τις ζωές τους... ανέκδοτα για να ζουν ανώδυνα. Εγώ προτείνω γέλιο µέχρι δακρύων ή κλάµα, µέχρι να αρχίσεις να γελάς γι’ αυτό που έκλαιγες. Σε µια παράσταση επιδιώκω πάντα το γέλιο να είναι απρόβλεπτο - το ίδιο και το κλάµα. Εκεί που δεν τα περιµένεις να «σκάνε» µύτη. Οι θεατές που βλέπουν την παράσταση έρχονται στο καµαρίνι και µου διηγούνται µια δική τους, αντίστοιχη, ιστορία. Μου αποκαλύπτουν ένα δικό τους «τικ» και εκεί εγώ λυτρώνοµαι πιο πολύ απ’ ό,τι στο χειροκρότηµα...
Εχεις φτιάξει γερή οµάδα. Σε αφορούν οι καλοί συµπαίκτες, όπως έχω δει. Παίζουν τον δικό τους σηµαντικό ρόλο;
Με αφορά πολύ η διανοµή, δίνω τεράστια σηµασία. Βέβαια, δεν µπορείς πάντα να έχεις τις αρχικές σκέψεις και επιλογές, αρκεί στο τέλος αυτούς που επέλεξα να µην τους αλλάζω µε τίποτα. Να είµαστε αναντικατάστατοι ο ένας για τον άλλον. Εγώ είµαι καλλιτέχνης, δεν πιστεύω στο «ουδείς αναντικατάστατος», γιατί θεωρώ ότι ο θίασος είναι µια οικογένεια. Μπορεί να χαθεί ο πατέρας, η µάνα ή το παιδί και να τους αντικαταστήσεις εύκολα;
Μετά τα µαλλιά ράστα που είχες κάνει για την προηγούµενη παράσταση, έχεις τώρα λουκ µοϊκάνα-βίκινγκ. Σου αρέσει να αλλάζεις στιλ κάθε φορά για κάθε ρόλο; Είναι κοµµάτι του ρόλου που σε βοηθά να τον προσεγγίσεις καλύτερα;
∆εν θέλω να παίζω τον ρόλο. Θέλω να είµαι αυτός για τον οποίο γίνεται λόγος µέσα στο έργο, «ζωισµένα» πράγµατα! Θέλω τον δικό µου θεατρικό χρόνο για να αναπτύξω τον ήρωά µου. Θέλω να του χαρίσω, την καθηµερινότητά του και για να του τη χαρίσω, πρέπει να την πάρω από εµένα. Πρέπει να την αποχωριστώ εγώ - πρέπει το Εγώ µου να γίνει Εγώ του. Στον καθρέφτη µου πρέπει να βλέπω αυτόν, όχι εµένα. Ο δικός µου ταξιτζής στο «Toc Toc» µάλλον είναι ουµπεράς!
Πηγή: Real