Μιχάλης Χατζηγιάννης: «Η απουσία και η παρουσία είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος»

«Το 2017 ήταν όντως μια καταλυτική χρονιά, διότι έβγαλε στην επιφάνεια τη δημιουργική έφεση που διαμορφώθηκε στο πλαίσιο μιας διαδικασίας προβληματισμού, ενδοσκόπησης και μελέτης. Στη δική μου την τέχνη όλο αυτό μεταφράζεται σε μουσική δημιουργία. Η απουσία και η παρουσία είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος και είναι εξίσου χρήσιμες, αν φυσικά δεν είναι οριστικές. Έπειτα από μια μακρόχρονη και έντονη περίοδο δημιουργίας, έκθεσης και παρουσίας, ήταν απόλυτα αναγκαία μια ανάπαυλα. Ο καλλιτέχνης το χρειάζεται αυτό, έστω κι αν αρχικά δεν το αντιλαμβάνεται. Ο χρόνος, όμως, το καθιστά αναγκαίο. Είναι όπως η γη, για την οποία η σοφία αιώνων που απέκτησε ρ αγρότης του υπαγορεύει την αγρανάπαυση, ώστε ο καρπός που θα προκύψει μετά το διάστημα της παύσης να είναι ανανεωμένος και πιο ποιοτικός» τόνισε στο Έθνος.

-Εσύ τι κέρδισες και τι έχασες αυτό το χρονικό διάστημα;

«Το διάστημα αυτό ήταν μια δοκιμασία για όλους. Χάθηκαν πολλά... Δουλειές και προοπτικές και συνεπώς συνεργάτες και φίλοι, που για να ζήσουν άλλαξαν πορεία και ζητούμενα. Όταν οι συνθήκες σε εξωθούν ως πολίτη -και μιλώ γενικά και όχι κατ' ανάγκην προσωπικά- να αλλάξεις ζωή, οι απώλειες δεν είναι μετρήσιμες, γιατί δεν έχουν να κάνουν μόνο με υλικά αγαθά. Σε μια μεγάλη περίοδο ενδοσκόπησης κερδίζεις σίγουρα γνώση. Η αναζήτηση σε αναγκάζει να εμβαθύνεις, να απαλλαγείς από τα περιττά, να κρατήσεις την ουσία και πάνω σε αυτήν να «χτίσεις» την επόμενη μέρα. Σε αυτό το διάστημα ανακαλύπτεις ανθρώπους που ενώ τους γνώριζες, δεν τους ήξερες. Ανθρώπους με εμπειρίες σημαντικότερες από τις δικές σου, που κουβαλάνε πείρα και σοφία ανεκτίμητη. Ετσι οικοδομείς πιο στέρεες σχέσεις, τόσο με τα πλάσμα-τα του στενού σου περιβάλλοντος όσο και με τους φίλους σου. Τους ανθρώπους, δηλαδή, που έχουν ήδη δοκιμαστεί μαζί σου και δίπλα σου, και που ξέρεις πια ότι είναι σταθερές αξίες στη ζωή σου. Αρα και από τα «χαμένα» μπορείς να κερδίσεις, αξιοποιώντας τις ευκαιρίες που φέρνει μαζί της μια κρίση. Αυτό είναι που λέμε ουδέν κακόν αμιγές καλού.»

-Σου δημιούργησε άγχος το γεγονός ότι μια μακροχρόνια απουσία πιθανόν να έχει αρνητική επίδραση στη σχέση σου με το κοινό;

«Αν μου έκαναν αυτήν την ερώτηση πριν από πέντε χρόνια, μάλλον θα απαντούσα καταφατικά. Τώρα όμως εκτιμώ ότι και το κοινό, δηλαδή ο κόσμος που γίνεται κοινωνός της δημιουργίας ενός καλλιτέχνη, αντιλαμβάνεται πως η απουσία είναι μια αναγκαία περίοδος μετάβασης στη νέα εποχή. Διότι ο κόσμος δεν ζει εκτός πραγματικότητας. Ο κόσμος είναι ο ίδιος η πραγματικότητα, και εκείνος που κινδυνεύει να μείνει εκτός είναι ο καλλιτέχνης που δεν αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα. Εκείνος, δηλαδή, που ζει αποκομμένος από την κοινωνία. Ακριβώς η περίοδος της ενδοσκόπησης, της αυτοκριτικής και της μελέτης είναι αυτή που σε εντάσσει άρρηκτα πια στο κοινωνικό γίγνεσθαι.»