«Η προγιαγιά μου, είχε θάψει και τα έξι παιδιά της και είχε φωτογραφήσει τις κηδείες τους»

«Ήμασταν μια οικογένεια από τις εύπορες του Πειραιά, αλλά μετά τον πόλεμο τα δεδομένα άλλαξαν. Ήμασταν τρία παιδιά και επειδή έχασα τον μπαμπά μου σε ηλικία 10 χρόνων και η μαμά μου πάλευε με μια μικρή σύνταξη να μας μεγαλώσει, αναγκάστηκα να δουλεύω από τα 15 μου. Έκανα πολλές δουλειές του ποδαριού...» τόνισε στην Espresso o Σπύρος Μπιμπίλας.

-Τα χρήματα από την πρώτη σου δουλειά τι τα έκανες;

«Τα έδωσα στη μαμά για το σπίτι, γιατί ο μπαμπάς μου πριν πεθάνει είχε πάρει ένα δάνειο. Δεν με τρομάζει η δουλειά. Δουλεύω από το πρωί μέχρι το βράδυ ασταμάτητα, ακόμα και τώρα που πήρα σύνταξη. Τρέχω και για πολλά θελήματα ανθρώπων ηλικιωμένων, που δεν μπορούν. Γι’ αυτό στον χώρο μας με λένε «καινούργιο Βέγγο». Επίσης με αποκαλούν «αρσενική Βουγιουκλάκη», γιατί δεν γερνάω!»

-Ανέφερες πριν ότι η προγιαγιά σου είχε γραφείο τελετών. Είσαι συμβιβασμένος με την έννοια του θανάτου;

«Πολύ! Ημασταν πολλά μικρά παιδιά -εννέα στο σύνολο αδέρφια και ξαδέρφια-, που διαρκώς περνούσαν από μπροστά μας φέρετρα. Εμείς παίζαμε κρυφτό μέσα σε αυτά. Οι μοβ κορδέλες πήγαιναν κι έρχονταν, γι’ αυτό και το μοβ είναι το αγαπημένο μου χρώμα. Μου άρεσε να τις παίρνω και να φτιάχνουμε πάνω μας στολίδια. Γι’ αυτό και εξοικειώθηκα με την ιδέα του θανάτου. Αλλωστε, κάθε άνθρωπος που γεννιέται είναι ένας μελλοθάνατος που δεν γνωρίζει πότε θα «φύγει». Μπορεί την ίδια στιγμή, μπορεί και σε 100 χρόνια!»

-Ηταν μεγάλο πλήγμα η απώλεια των γονιών σου;

«Κρατάω το παρελθόν, άσχετα αν είναι καλό ή κακό. Και αυτό γιατί η προγιαγιά μου, που είχε θάψει και τα έξι παιδιά της -αυτή έζησε μετά τα 100- είχε φωτογραφήσει τις κηδείες τους. Αυτό με έβαλε από μικρό παιδί στη σκέψη ότι δεν χρειάζεται να κρατάμε μόνο τις ευτυχισμένες στιγμές για να θυμόμαστε, αλλά και τις δυσάρεστες. Γι’ αυτό και κράτησα από τους δικούς μου ανθρώπους μια τούφα από τα μαλλιά τους, αλλά και τον ήχο της φωνής του μπαμπά μου που «έφευγε», σε μαγνητόφωνο.»