Λένα Παπαληγούρα: «Μπορείς να βιώσεις τον έρωτα ως κάτι που σου δίνει ώθηση»

«Θα έλεγα πως οι καλλιτέχνες είναι ή θα έπρεπε να είναι ανθρωπιστές. Κι αυτό δεν είναι ιδιότητα ούτε της Αριστεράς ούτε της Δεξιάς. Και είχα την τύχη η οικογένεια μου να είναι ευαίσθητοι άνθρωποι, δεν είχα ποτέ τέτοιο θέμα. Δεν ένιωσα ποτέ να υπάρχει κάτι τέτοιο» τόνισε στην Κυριακάτικη Ελευθερία.

-Δεν δεχτήκατε αντιδράσεις από τους δικούς σας για την επιλογή σας; Ούτε όταν κάνατε τα «Ερείπια» της Σάρα Κειν, μια παράσταση που θεωρήθηκε τολμηρή;

«Ενδεχομένως λίγο περισσότερο από τον πατέρα μου. Όταν έκανα το «Blasted» (Ερείπια) ασχολήθηκαν ενδεχομένως όλοι περισσότερο με τις τολμηρές σκηνές γιατί ήταν γνωστός ο πατέρας μου. Δεν δέχτηκα, όμως, καμία αντίσταση. Έβλεπαν πόσο αγαπούσα το θέατρο. Στην οικογένεια μου αγαπούν το θέατρο και τα βιβλία.»

-Μιλώντας για τη Ζάρα Κέιν, μου έρχεται στο νου το «Λαχταρώ». Πόσο σας βρίσκει σύμφωνη αυτή η πρόσληψη του ερωτικού συναισθήματος;

«Μπορείς να βιώσεις τον έρωτα ως κάτι που σου δίνει ώθηση, ως κάτι που σε ρίχνει στο πάτωμα. Έχω περάσει απ' όλες τις φάσεις. Είναι, όμως το πιο ζωογόνο κομμάτι της ζωής μου. Είναι δύναμη και ησυχία. Εγώ ερωτεύομαι την τρυφερότητα, την ευφυΐα, το χιούμορ, ία ενδιαφέροντα. Μ' αρέσει να θαυμάζω τον άλλο. Πιστεύω πως ο έρωτας είναι κινητήριος δύναμη και κράτημα για τους ανθρώπους. Χωρίς αυτόν τα πράγματα φαίνονται μάταια. Η ματαιότητα είναι κάτι που με προβληματίζει στη ζωή μου. Και το να μοιράζεσαι πράγματα μέσα από τον έρωτα είναι η αντίσταση στη ματαιότητα. Η φθορά της καθημερινότητας με τρομάζει. Γινόμαστε σαν κουρδιστά ανθρωπάκια. Προσπαθώ να βρω τρόπους που να τη φωτίζουν διαφορετικά. Οι ηθοποιοί είμαστε τυχεροί γιατί ζούμε σε έναν φαντασιακό κόσμο.»

-Ποια ήταν η πιο δύσκολη πρόκληση που έχετε αντιμετωπίσει πάνω στη σκηνή;

«Έχω παίξει έπειτα από επέμβαση, με ένεση για τον πόνο. Ξέρω ανθρώπους που έχασαν τους γονείς τους και έπαιξαν το ίδιο βράδυ. Το θέατρο είναι αμείλικτο. Η αδρεναλίνη πάνω στη σκηνή σε γιατρεύει.»