Γιώργος Χρυσοστόμου: «Η απιστία είναι αναπόφευκτη»

Ενα τρίγωνο: ο εραστής, η γυναίκα, ο σύζυγος. Φίλοι. Ποιος προδίδει; Ποιος προδίδεται; Στην «Προδοσία» του Χάρολντ Πίντερ η ιστορία αρχίζει από το τέλος. Οταν οι εραστές ξανασυναντιούνται, ο χρόνος αρχίζει να πηγαίνει προς τα πίσω. Θυμάσαι; Οι άνδρες ήταν φίλοι. Ο σύζυγος γνώριζε. Και η γυναίκα ήξερε ότι το γνώριζε. Οι μνήμες κάπου χάνονται μέσα στα χρόνια. Τι συνέβη; Aπό τα μέσα Ιανουαρίου ο Γιώργος Χρυσοστόμου ερμηνεύει τα Δευτερότριτα τον ρόλο του εραστή ανάμεσα στον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη και την Κατερίνα Παπαδάκη, στην παράσταση που σκηνοθετεί ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος - τις υπόλοιπες βρίσκεται στο Κιβωτός. Kαι μοιράζεται τις σκέψεις και τις απόψεις του για το θέατρο και τη ζωή.

«Η λέξη "προδοσία" είναι μεγάλη. Ισχύει και αξίζει να τη λες όταν παίρνεις μαζί σου έναν λαό» λέει. «Στα προσωπικά, στη φιλία, στις σχέσεις, στον έρωτα, είναι λίγο κατασκευασμένες δραματικά αυτές οι έννοιες για τον άνθρωπο. Δεν μπορείς να μιλάς για προδοσία στα διαπροσωπικά θέματα. Είναι ανθρώπινα λάθη» τόνισε στο Βήμα.

Οσο για την απιστία; «Είναι αναπόφευκτη. Συγγνώμη που το λέω έτσι, αλλά δεν πιστεύω ούτε στη μονογαμία. Και ειλικρινά παρακαλώ τον 100% πιστό να έρθει να με βρει μια μέρα. Γιατί με την απιστία, πας ανάποδα τη φύση του ανθρώπου».

Ανάποδη είναι και η πορεία της «Προδοσίας». Ο ίδιος θα ήθελε να περάσει από την ίδια διαδικασία: «"Θέλω να ξυπνήσω παππούς και να πεθάνω με έναν οργασμό" είχε πει ο Γούντι Αλεν. Αν ζούσα τον χρόνο ανάποδα αλλά τη συνειδητότητα ίσια, θα ήταν σαν να ξεμωραίνομαι. Αλλά όχι, δεν γυρίζω πίσω. Ό,τι έγινε, έγινε, και παρακαλώ να μην ξαναγίνει. Και ό,τι ήταν ωραίο ήταν ωραίο γιατί συνέβη εκείνη τη στιγμή» εξηγεί.

Έχοντας μοιράσει την εβδομάδα στα δύο, ο Γιώργος Χρυσοστόμου παίζει σε δύο θέατρα, σε δύο παραστάσεις, ερμηνεύει δύο ρόλους: Δύσκολο; «Δεν υπάρχει περίπτωση να πω το κείμενο της μίας στην άλλη. Το μόνο που μπορεί να πάθω είναι να κολλήσω. Στη φετινή μου δομή είναι πιο εύκολο να ξεκινήσω τις "Πέτρες" την Τετάρτη και πιο δύσκολο να τις αφήσω την Κυριακή». Αλήθεια, πώς μαθαίνονται όλα αυτά τα λόγια;

«Ο καθένας έχει τον τρόπο του» απαντά. «Εγώ θέλω να έχω κάποιον να μου κρατάει τα λόγια. Και αυτό είναι το μόνο που θα έλεγα στα παιδιά στις σχολές, αν δίδασκα. Να ακούς μια φωνή, κάποιος να σου μιλάει, να μην έχεις εσύ προαποφασίσει πώς θα μιλάει ο απέναντι... Στο "Mistero Buffo" με τον Θωμά (Μοσχόπουλο) είχα έναν μονόλογο έντεκα σελίδων. Είχα απλώσει τις σελίδες και περπατούσα από σελίδα σε σελίδα επί ένα τρίμηνο». Τώρα είναι ο νεότερός του, ο ηθοποιός Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος που τον σκηνοθετεί: «Με τον Οδυσσέα επικοινώνησαν κατευθείαν τα μυαλά μας. Τον εμπιστεύθηκα σε αυτόν τον ρόλο. Εκείνος ο δάσκαλος, εγώ ο μαθητής. Οπως στον στρατό. Ηταν τρυφερός, στοργικός, πατρικός, εξισορροπιστικός, ώριμος. Ήξερε ακριβώς τι ήθελε να κάνει, όπως ήξερε και ξέρει πόσο εκτεθειμένος είναι πάνω στη σκηνή ο ηθοποιός».