Μαρία Καλάβρια: «Δεν περίμενα το «DWTS» για να μου πουν αν χορεύω ή όχι»

«Ναι, ήρθε νωρίς. Γενικώς πήρα πάρα πολλά μηνύματα στους προσωπικούς μου λογαριασμούς στα social media που έλεγαν ότι ήταν άδικο, ότι δεν το περίμεναν, ότι ξέρω να χορεύω. Αλλά εγώ τονίζω πάντα ότι ο λόγος που μπήκα μέσα στο «DWTS» ήταν ο φιλανθρωπικός σκοπός, έπειτα το γεγονός ότι ο χορός μου αρέσει, τον λατρεύω και είναι κάτι που κάνω. Δεν περίμενα το «DWTS» για να μου πουν αν χορεύω ή όχι. Ξέρω ότι χορεύω. Από εκεί και πέρα, η γνώμη του κόσμου και το κοινό που ψήφισε ότι έπρεπε να φύγω το σέβομαι, είναι κάτι που δεν με πείραξε. Η αλήθεια είναι ότι δεν το περίμενα, αλλά είναι κάτι που δεν με ενόχλησε. Ξεκινώντας από το πρώτο live, όπου δεν είχαμε καμία αποχώρηση, όταν χόρευα ποτέ δεν σκέφτηκα να χορέψω για να μη με βγάλει το κοινό έξω. Χόρευα γιατί πραγματικά ήθελα να χορέψω καλά. Ήταν πολύ ωραία εμπειρία και θα μείνω σε αυτό. Δεν με στενοχωρεί το γεγονός ότι έφυγα, εξάλλου κάθε Παρασκευή ένα ζευγάρι θα φεύγει. Έτυχε να είμαι εγώ αυτή, δεν πειράζει» τόνισε στο 7 Μέρες.

-Η συνεργασία με τον παρτενέρ σας, Ανάσταση;

«Η συνεργασία με τον Ανάσταση ήταν αρκετά καλή. Δεν είναι εύκολο μέσα σε δύο εβδομάδες να μπορέσεις να συνηθίσεις έναν παρτενέρ. Γιατί εμείς που χορεύουμε, που εγώ έχω τον δικό μου παρτενέρ, μπορεί να κάνουμε και χρόνια για να μπορέσουμε ο ένας να συνηθίσει τον άλλο και να βγει ένα καλό αποτέλεσμα. Οπότε δεν είχα και τρελές απαιτήσεις από τον Ανάσταση, γιατί γνωρίζω το αντικείμενο και σιγά σιγά όντως στο δεύτερο live ήμασταν καλύτεροι και πιστεύω ότι αν συνεχίζαμε θα δέναμε πιο πολύ.»

-Η μεγαλύτερη δυσκολία του «DWTS» είναι να ταιριάξεις με τον παρτενέρ;

«Το «DWTS» έχει πάρα πολλές δυσκολίες, δεν είναι μόνο αυτό. Το νούμερο ένα είναι σίγουρα να μπορέσεις να χορέψεις μαζί με έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζεις, γιατί ο χορός απαιτεί να χορεύουν και οι δύο, δεν φτάνει μόνο ένας, είναι πολύ σημαντικός κανόνας αυτός. Μετά, μέσα σε τέσσερις μέρες που είχαμε εμείς να μπορέσουμε να μάθουμε μια χορογραφία, αυτό είναι ακατόρθωτο. Δεν μπορείς να αφομοιώσεις τόσο γρήγορα τη χορογραφία. Αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο για όλους τους διαγωνιζόμενους, πόσο μάλλον και για κάποιους που δεν είχαν κάνει ποτέ πριν χορό. Μετά είναι και όλα τα υπόλοιπα. Οι κάμερες, το στήσιμο όπου δεν πρέπει να ξεπεράσουμε κάποιες γραμμές, ο κόσμος, είναι τελείως διαφορετικό. Υπάρχει τρακ, υπάρχει το LIVE όπου φοβόμαστε σε μια φιγούρα για παράδειγμα μην πέσουμε από κάποιο λιφτ. Είναι πολλά.»