Χρήστος Φερεντίνος: «Κάνω πολύ καλά τη δουλειά μου. Και με αυτό εννοώ ότι ανανεώνομαι»
Ο Χρήστος Φερεντίνος χρόνια τώρα στον ρόλο του παρουσιαστή ξέρει όλα τα… μυστικά του επαγγέλματος. Τι χαρακτηριστικό πιστεύει ότι πρέπει να έχει ένας καλός παρουσιαστής; Να είναι ένας παρουσιαστής που «θα τα φέρει τα λεφτά του»;
«Έχει την εμπιστοσύνη του κόσμου. Δεν αρκεί όμως μόνο να την έχει, πρέπει και να ανανεώνει το ενδιαφέρον του στο πέρασμα του χρόνου» τόνισε στο TV Έθνος.
-Από την καινούρια γενιά παρουσιαστών ξεχωρίζεις κάποιον;
«Σίγουρα τον Σάκη Τανιμανίδη. Έχει μπει τα τελευταία χρόνια πολύ δυνατά. Είναι φοβερός. Και ο Γιώργος Μαυρίδης το ίδιο. Θυμάμαι ότι ήμουν στον Alpha όταν ξεκίνησαν το «World Party», και πριν καν ακόμη βγει στον αέρα, είχα ενθουσιαστεί με το κόνσεπτ αυτής της εκπομπής.»
-Πώς σου φαίνεται που ηθοποιοί και μοντέλα αναλαμβάνουν τα τελευταία χρόνια τον ρόλο του παρουσιαστή;
«Ο καθένας με την προσωπικότητα και τα επικοινωνιακά του χαρακτηριστικά και ταλέντα προσπαθεί να ανταπεξέλθει στην παρουσίαση. Δεν έχει σημασία από ποιον χώρο προέρχεται.»
-Ανήκεις στο team των επιτυχημένων ονομάτων στο κομμάτι της παρουσίασης. Πώς το κατάφερες αυτό;
«Κάνω πολύ καλά τη δουλειά μου. Και με αυτό εννοώ ότι ανανεώνομαι, προσαρμόζομαι στην εποχή, κρατάω σταθερά χαρακτηριστικά. Όπως είναι το να ακούω και να σέβομαι τον συνομιλητή μου και ταυτόχρονα να έχω πάντα το στοιχείο του πειράγματος και της ανατροπής, έτσι ώστε ούτε εγώ να βαριέμαι ούτε ο τηλεθεατής. Είναι πολλά τα στοιχεία και ποτέ δεν είναι ίδια με το πριν. Αλλάζει η τηλεόραση και πρέπει να αλλάξεις κι εσύ μαζί της.
-Ποιο είναι εκείνο το συστατικό του χαρακτήρα σου που πιστεύεις ότι σε έκανε να ξεχωρίσεις;
«Ο ενθουσιασμός μου. Τον οποίο και προσπαθώ πάντα να κρατάω ζωντανό για οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μου. Παρά το γεγονός ότι αυτός έχει αρχίσει με τα χρόνια να μειώνεται. Γιατί θα έρθει η απογοήτευση από άλλους τομείς, η συνειδητοποίηση. Πολλοί παρουσιαστές βάζουν μπροστά το εγώ τους. Αυτό μπορεί να συμβεί, είναι ανθρώπινο. Ε, αυτό το στοιχείο σε μένα δεν είναι έντονο. Ούτε το ζητούμενο.»