Παπαδημητρίου: «Ο Μίκης, µου είπε κάποτε: «Ξέρω, είσαι χατζιδακικός, αλλά γράφεις και σαν εµένα!»
Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου εµπνέεται από τους πίνακες επτά σπουδαίων ζωγράφων και δηµιουργεί τα «Συµφωνικά ζωγραφικά soundtracks», που παρουσίασε σε πρώτη παγκόσµια εκτέλεση στη Στέγη του Ιδρύµατος Ωνάση, στις 6 και 7 Μαρτίου.
Οι 7 σπουδαίοι ζωγράφοι πώς ακριβώς ενέπνευσαν το νέο συµφωνικό έργο σας;
∆εν θέλει και πολύ. Έχω σηµάδια πολλά στο µέτωπο από τη ζωγραφική. Η θέα των αριστουργηµάτων όταν ήµουν παιδί ήταν σαν µεγάλη πέτρα που χτυπάει και µατώνει το κούτελο. Το σηµάδι µένει για πάντα. Απλώς αυτοί είναι εφτά από εκατοντάδες… Ο τρόπος που διαχειρίζονται τον χρόνο είναι αντιδιαµετρικός, αυτό τους «συνδέει» αντιθετικά. ∆εν µοιάζουν καθόλου στον τρόπο που διαχειρίζονται τη µεταφυσική αγωνία του περάσµατος του χρόνου, του στιγµιαίου και του αιώνιου. Η πάλη της στιγµής µε τον θάνατο στη ζωγραφική παράγει το αιώνιο. Και αυτό µε αφορά τρελά, εµένα τον µουσικό, που είµαι απλώς διαχειριστής χρόνου.
Σκεφτήκατε το ενδεχόµενο δική σας σύνθεση να εµπνεύσει εικαστικό;
Εχει συµβεί και µε ποιήµατα και ταινίες. Είναι σπουδαίο να εµπνεύσεις άλλο έργο, ειδικά άλλης τέχνης. Νιώθεις πολυδιάστατος. Όµως, άλλο να εµπνέεις και άλλο να προσπαθήσει κάποιος να «ζωγραφίσει» τη µουσική σου verbatim. Στην πρώτη περίπτωση είσαι µεν ο σπινθήρας, αλλά το µπαρούτι είναι υλικό που προϋπήρχε στον ζωγράφο. Στην άλλη, είσαι θεωρητικά ο πλήρης «στόχος». Νιώθω µεγάλη τιµή.
Τι κρατήσατε από την επεισοδιακή γνωριµία σας µε τον Μάνο Χατζιδάκι;
Τα πάντα σαν ακριβή µνήµη και τίποτε απολύτως ως ύλη. Την αληθινή µου αγάπη γι’ αυτόν που µεγαλώνει µε τα χρόνια. Τη δική του απολύτως άδολη αγάπη. Εγώ ήµουν πολύ µικρός να τον αποτιµήσω, εκτιµήσω και αγαπήσω. Μόνο από ένστικτο οδηγήθηκα.
Ως «σεσηµασµένος χατζιδακικός», πώς αντιδράσατε όταν ο Μ. Θεοδωράκης σάς χαρακτήρισε ως τον σηµαντικότερο νέο Ελληνα συνθέτη;
Ο κάθε µεγάλος της παλαιάς γενιάς οσµίζεται τη δική του ύπαρξη στη µουσική των νεότερων και ξέρει. Και ο Μαµαγκάκης κατάλαβε από χιλιόµετρα ότι τον είχα ως µουσικό πρότυπο. Ο Μίκης, όµως, µου είπε κάποτε µε σιγανή φωνή: «Ξέρω, είσαι χατζιδακικός, αλλά γράφεις και σαν εµένα!». Ολοι µας, νοµίζω, είµαστε µεταλλάξεις των όσων αγαπήσαµε πολύ. Ας µη ξεχνάµε τον Ξαρχάκο, τον Μούτση… Ο Μάνος, όµως, έγινε δάσκαλος και οδηγός στη στάση ζωής, κοινωνικά, προσωπικά, «πολιτικά».
Πηγή: Real