Πέγκυ Τρικαλιώτη: Επιστρέφε με τη ραδιενεργή Μαρί Κιουρί!

Ενσαρκώνεις μια τεράστια προσωπικότητα, μια φυσικό που κέρδισε δύο Νόμπελ, που έτρωγε μόνο ψωμί με βούτυρο και τσάι μέχρι να τελειώσει τις σπουδές της...

Ηταν µια ξεχωριστή γυναίκα η οποία, ήδη στις αρχές του περασµένου αιώνα, προσπάθησε να απαλλαγεί από τα στερεότυπα που η κοινωνία επέβαλλε. Θυσίασε τα πάντα για την έρευνα και την επιστήµη της. Ακόµη και τη ζωή της στο τέλος, αφού δεν προφυλασσόταν, βοηθώντας τους στρατιώτες στον πόλεµο. Ελεγε πάντα, ζώντας µε τα ελαχιστότατα: «∆εν έχω ούτε χρόνο, ούτε χρήµα να σπαταλήσω σε ταπεινές ανθρώπινες ανάγκες, όπως φαγητό, θέρµανση, ρούχα... Μόνο τα απολύτως απαραίτητα χρειάζοµαι. Ενα σπίτι, µε µόνο τα απολύτως απαραίτητα, ένα εργαστήριο µε µόνο τα απολύτως απαραίτητα. Μια ζωή µε µόνο τα απολύτως απαραίτητα». Ετσι έζησε. Ωσπου ήρθε ο μεγάλος έρωτας! Και τη συντάραξε! Ισως γιατί ήταν απολύτως απαραίτητος! Θυμάσαι τι είπε όταν πήγαν να την εμποδίσουν να παραλάβει το δεύτερο Νόμπελ της; Είπε: «Το βραβείο απονεµήθηκε για την ανακάλυψη του Ραδίου και του Πολωνίου. Θεωρώ ότι δεν υπάρχει σύνδεση µεταξύ της επιστηµονικής µου δουλειάς και της προσωπικής µου ζωής. ∆εν δέχοµαι ότι η εκτίµηση της αξίας της επιστηµονικής µου εργασίας µπορεί να επηρεαστεί από συκοφαντίες για την προσωπική µου ζωή». Βλέπεις, µετά τον τραγικό θάνατο του άντρα της, Πιερ, σύναψε σχέση µε τον Πολ Λανζεβάν, πρώην µαθητή του, πέντε χρόνια µικρότερό της, µε τέσσερα παιδιά και εν διαστάσει παντρεµένο.

Θεωρήθηκε μέγα σκάνδαλο, τόσο ώστε ο γαλλικός Τύπος αποσιώπησε τη δεύτερη βράβευσή της με το Νόμπελ Χημείας το 1911.

Η γαλλική κοινωνία, ξεχνώντας την προσφορά της, την κατέκρινε µε τον πιο επαίσχυντο τρόπο.

Αυτό το πραγματικό γεγονός απετέλεσε το εφαλτήριο της παράστασης;

Ναι. Το µεγαλύτερό της µέρος διαδραµατίζεται σε δικαστική αίθουσα, όπου διεξάγεται η φανταστική δίκη της Μαρί, δίνοντάς της την ευκαιρία για µια απολογία. Στο εδώλιο, σε µια συνθήκη κατάφωρης αδικίας, ξετυλίγει µε συγκίνηση και ένταση την προσωπική της ιστορία, αποδεικνύοντας ότι ο δρόµος των έντιµων και ιδεολόγων του πλανήτη, ειδικά των γυναικών, δεν είναι στρωµένος µε ροδοπέταλα. Μάλιστα, την κόρη της Εύα τη βλέπουµε στο τέλος της παράστασης, το 1936 πια, στο σαλόνι του σπιτιού της, την παραµονή της παρουσίασης του βιβλίου της για τη Μαρί, να µιλάει στο τηλέφωνο µε την αδερφή της, Ειρήνη, και να της λέει για τον φρικτό εφιάλτη που είδε το προηγούµενο βράδυ: Τη µάνα τους να απολογείται σε ένα δικαστήριο για εκείνη την υπόθεση που δεν τους µίλησε ποτέ…

Πηγή: Real