Γιάννης Βούρος: «Η προσωπική μου ζωή είναι πραγματικά στις αποθήκες της ημέρας»

Το επαγγελματικό με το προσωπικό κομμάτι στη ζωή σας ισορρόπησαν;

Ποτέ δεν ισορρόπησαν το επαγγελματικό με το προσωπικό κομμάτι. Η προσωπική μου ζωή είναι πραγματικά στις αποθήκες της ημέρας, της εβδομάδας, του μήνα μου... Δεν μπορώ να τα ισορροπήσω αυτά τα δύο. Πάντα η δουλειά, είτε λόγω υποχρεώσεων προσωπικών, οικογενειακών, πατρικών, συντροφικών είτε λόγω επαγγελματικών, κάνοντας παραγωγές και τζιράροντας χρήματα... η προσωπική μου ζωή ήταν ιεραρχικά πολύ χαμηλά στην καθημερινότητα, με αποτέλεσμα πολλοί άνθρωποι γύρω μου να έχουν δικαιολογημένο παράπονο. Έχω κάνει πολλά λάθη, αλλά αν είχα μετανιώσει, δεν θα ήμουν εγώ, θα ήταν κάποιος άλλος. Αναγνωρίζοντας αυτά τα λάθη τώρα, θα μπορούσα να τα έχω δει λίγο πιο νωρίς και να είχα κάνει κάποιες άλλες κινήσεις, που μπορεί να με είχαν φέρει κάπου αλλού.

Τι επηρέαζε τις αποφάσεις σας;

Ο έρωτας επηρεάζει και δημιουργεί ταραχή και θολούρα στις αποφάσεις μας. Αυτό το συναίσθημα δεν ελέγχεται εύκολα. Με έβαζε πάντα σε μια τέτοια κίνηση, μια ενεργητικότητα, που πολλές φορές σε παρασέρνει η φυγόκεντρος και πέφτεις στις μπάρες. Δεν ξέρω αν με ερωτεύτηκαν όσο ερωτεύτηκα και δεν θα το μάθω ποτέ προφανώς. Ερωτευόμαστε γιατί περνάμε εμείς καλά, είναι αυτοσυντηρητικό συναίσθημα.

Ποιο κομμάτι στη ζωή σας ήταν δύσκολο;

Εκείνο της πατρότητας. Η υπεύθυνη στάση και σχέση που πρέπει να αναπτύξεις με τα παιδιά σου είναι ό,τι πιο δύσκολο μπορεί να τύχει στη ζωή ενός ανθρώπου που λειτουργεί με βάση ένα αξιακό σύστημα και το χώρο των ευθυνών που του αναλογούν. Όταν έγινα πατέρας, σταμάτησα να περνάω με κόκκινο τα φανάρια οδηγώντας μηχανή. Τώρα, όταν έχεις παιδιά που είναι 30 και 20 ετών, αισθάνεσαι ότι δεν σε έχουν πολύ ανάγκη πια και μπορείς να περάσεις ξανά με κόκκινο, αλλά πρέπει να τους έχεις μάθει ποιο είναι το κόκκινο στη ζωή τους. Τα όρια τα έχω περάσει πολλές φορές, αλλά όχι ως πατέρας. Στο μέτρο του δυνατού και σε αυτό που μου αναλογεί ως πατέρας, ανάλογα με τις ώρες που διέθεσα στα παιδιά μου, δεν ξέρω αν υπήρξα ποτέ πρότυπο, δεν μπήκα ποτέ στη λογική να υπαγορεύσω στα παιδιά μου τι θέλω να κάνουν, γιατί τα παιδιά λιγότερο ακούνε και περισσότερο βλέπουν. Τα άλλαξα, τα τάισα, αλλά θα ήθελα να έχω περισσότερες ώρες μαζί τους, ειδικά στο χρόνο που καταγράφεται και αποτυπώνεται ως προεφηβεία και εφηβεία.

Πηγή: Λοιπόν