Γιάννης Βούρος: «Δεν ξέρεις τι θέλει ο κόσμος»

Ο ηθοποιός μίλησε για τις θεατρικές παραστάσεις που πρωταγωνιστεί, αλλά και για το πόσο έχει αλλάξει ο χώρος της υποκριτικής με το πέρασμα των χρόνων.

Πρωταγωνιστείτε σε δυο θεατρικές παραστάσεις…

Η «Ελλαδογραφία» είναι ένας μονόλογος, που τον παίζω στο θέατρο «Αλκμήνη». Η παράσταση φεύγει τον επόμενο μήνα για Λονδίνο, Βρυξέλλες και τον Ιούνιο θα περιοδεύσει σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Αυστραλίας, όπου υπάρχει ομογένεια, όπως στο Σίδνεϊ, στη Μελβούρνη, την Αδελαϊδα... Φιλοδοξούμε να συνεχίσει μια πορεία και να μακροημερεύσει. Η «Ελλαδογραφία» είναι ένας «καμβάς» που πάνω του μπορεί να κεντήσει ο καθένας με τα δικά του χρώματα οτιδήποτε θέλει να προβάλλει και κυρίως την εκάστοτε εποχή. Είναι δύσκολο έργο και υπάρχει μία μυσταγωγία στην αίθουσα. Τα στοιχεία είναι γνωστά και αφυπνίζουμε συνειδήσεις. Εκδίδεται από τις εκδόσεις «Κάπα». Είμαι και στο θέατρο «Διάνα», στο έργο «Φιλουμένα Μαρτουράνο». Δεν έχω ελεύθερο χρόνο, ποτέ δεν είχα. Και πριν δέκα χρόνια το ίδιο συνέβαινε»

Πώς συμβαίνει αυτό;

« Όταν είσαι ενεργός, ακόμα κι αν καθίσει 1-2 ώρες την ημέρα εκτός χώρου θα αισθανθείς ότι είσαι άχρηστος, ότι τεμπελιάζεις. Η δική μου γενιά έμαθε στους ρυθμούς αυτούς, πρόβα, γύρισμα, περιοδεία. Επομένως, τώρα, χωρίς τηλεόραση, γιατί η τηλεόραση, που ήταν ο οικονομικός μας «πνεύμονας» έχει πάψει να υφίσταται. Έχει ακυρωθεί τελείως το επάγγελμα του ηθοποιού, έτσι κι αλλιώς, ακόμα και το θεατρικό, με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, είναι σχεδόν υπό κατάργηση, άρα όσοι αισθανόμαστε ενεργοί ακόμα προσπαθούμε να είμαστε παρόντες, εντός σκηνής»

Είναι υπό κατάργηση το επάγγελμα του ηθοποιού;

«Ναι, όπως συμβαίνει αυτή τη στιγμή, χωρίς συλλογικές συμβάσεις, με μεροκάματα της πείνας, ειδικά τα νέα παιδιά, χωρίς ένσημα, με ποσοστά της πλάκας, όπως συντίθεται το κομμάτι της δουλειάς μας, σαπίζει, φεύγουν κομμάτια, όπως ένας λεπρός που χάνει κομμάτια από το σώμα του»

Η γενιά σας τι έχει χάσει σήμερα, δεδομένου ότι ζήσατε «χρυσές εποχές» δόξας και χρημάτων;

«Χάθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό η κρίση, με την έννοια της ευθυκρισίας απέναντι στο τι θέλει ο κόσμος. Τώρα, δεν ξέρεις τι θέλει ο κόσμος, ως προς το πόσο θα διαρκέσει αυτή η επαφή του κοινού με κάτι που ανεβάζεις. Υπήρχε πυρήνας κοινού που παρακολουθούσε μια επιτυχία για 6-7 μήνες και ξαφνικά τώρα βλέπουν κάποιοι ότι τους 3 πρώτους μήνες εξαντλείται το κοινό, παρόλο που ήταν επιτυχία αρχικά. Δεν υπήρχε η οικονομική δυνατότητα στο μεγαλύτερο πυρήνα του θεατρόφιλου κοινού. Υπάρχει μια συρρίκνωση, που πρέπει να μάθουμε να τη διαχειριζόμαστε. Είναι ένα περιβάλλον υπό διαμόρφωση και τα νερά είναι ακόμα αχαρτογράφητα» εξήγησε στο Λοιπόν.