Αντώνης Λουδάρος: «Αφηγούμαι την ιστορία του Στέλιου όπως την είδα με τα δικά μου μάτια»

«Για τον Καζαντζίδη δεν ήξερα πολλά. Κυτταρικά τον γνώριζα. Καταλάβαινα ότι ήταν «μεγάλη φωνή». Πιτσιρικάς εγώ, ο μεγαλύτερος αδελφός μου είχε βάλει το «Υπάρχω» κι έκλαιγε. Του δημιουργούσε έντονο συναίσθημα Δεν μπορούσα όμως να ταυτιστώ με-τον Στέλιο. Στα 10 μου ήμουν πιο ποπ-ροκ. Μου φαινόταν ότι ο Στέλιος απηχούσε μια Ελλάδα που ήθελα να αλλάξω μέσα μου. Όταν νιώθεις ότι θέλεις κάτι άλλο για τη ζωή, σου βγαίνει κάτι ταξικό. Ήταν πολύ λαϊκός για τα γούστα μου. Όμως αφήνοντας τα τραγούδια κατά μέρος, αντιλαμβανόμουν το μεγαλείο του καλλιτέχνη. Όπως και με τη Μαρία Κάλλος. Το είδος που υπηρετούσε μπορεί να μην με αφορούσε τότε, όμως αναγνώριζα την αξία και των δύο. Η παράσταση έχει ένα καλό: δεν εξετάζει κουτσομπολίστικα τη ζωή του, περνά επιγραμματικά τα προσωπικά του αλλά εισχωρεί σε βάθος -στην προσωπικότητα του. Πρόθεση είναι να αναδειχθεί ο καλλιτέχνης, όπως διαμορφώθηκε από τη μητέρα του. Αυτός ο άνθρωπος έκανε για τα ελληνικά δεδομένα κάποιες καινοτομίες και οι μεταγενέστεροι του οφείλουν πολλά. Εκείνος ζήτησε ποσοστό επί των πωλήσεων για όλους τους καλλιτέχνες, όχι μόνο για τους ερμηνευτές, κάτι που έχει επισημάνει και ο Ζαμπέτας. «Είναι σημαία για εμάς ο Καζαντζίδης» είχε πει. Το έργο λοιπόν μιλά για το ποιόν του ανθρώπου» τόνισε στο Έθνος.

-Πού ανατρέξατε για να διαμορφώσετε τον χαρακτήρα που υποδύεστε, με δεδομένο ότι ο Ιορδάνης είναι φανταστικό πρόσωπο;

«Στον κόσμο της φαντασίας, αν και γνωρίζω τον κολλητό του, τον Νίκο Τζανιδάκη. Μου μίλησε με συγκίνηση για τον Στέλιο πατέρα, αδελφό, φίλο, και του έχω «κλέψει» αυτό το στοιχείο. Έχω πάρει όμως και από τα δικά μου «σεντούκια». Αφηγούμαι την ιστορία του Στέλιου όπως την είδα με τα δικά μου μάτια»