Καβογιάννη-Κωνσταντίνου: «Η φιλία μας δοκιµάστηκε, ευτυχώς όµως όχι από κάτι µη αναστρέψιµο»

Oταν η Καίτη γνώρισε τη Μαρία. Γυρνάµε τον χρόνο πίσω και σας συναντάµε εκεί, στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Τι σας έφερε κοντά και τι θυµάστε πιο έντονα η µια για την άλλη από εκείνα τα χρόνια;

ΜΑΡΙΑ ΚΑΒΟΓΙΑΝΝΗ: Από την πρώτη στιγµή που είδα την Καίτη στο Θέατρο Τέχνης, ένιωσα µεγάλη επιθυµία να µε κάνει φίλη της. Η φιλία προέκυψε αβίαστα και αυθόρµητα, όπως γίνεται στα µικρά παιδιά. Ο θαυµασµός µου γι’ αυτή, το χιούµορ της, η ποιότητά της, το ήθος της στη δουλειά, οι επιλογές της, η ευφυΐα και η δοτικότητά της ήταν στοιχεία που µε γέµισαν ώστε να µπορούµε να συνωµοτούµε, να κάνουµε όνειρα και να έχουµε πάντα την επιθυµία και την ανάγκη αυτές τις προσωπικές µας στιγµές να τις διοχετεύσουµε στο θέατρο και µαζί να συνεργαστούµε στον κοινό µας στόχο.

ΚΑΙΤΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: Τι µας έφερε κοντά; Οι κοινοί κώδικες. Στο χιούµορ, στην αισθητική και γενικότερα το ότι επικοινωνούσαµε χωρίς πολλά λόγια. Η Μαρία βέβαια είναι πιο εξωστρεφής, εγώ το αντίθετο, οπότε τα ετερώνυµα έλκονται.

Πώς προέκυψε η φιλία σας; Ολο αυτό το διάστηµα «δοκιµάστηκε» από κάτι;

Μ.Κ.: Οταν µια σχέση είναι ουσιαστική, πάντα δοκιµάζεται. Εχει τα πάνω και τα κάτω της. Η σχέση δυναµώνει στον χρόνο και µετά από τόσα χρόνια και τόσες δυσκολίες και χαρούµενες στιγµές δεν µπορεί να µετακινηθεί.

Κ.Κ.: Οπως όλες οι φιλίες, έτσι δοκιµάστηκε και η δική µας, ευτυχώς όµως όχι από κάτι µη αναστρέψιµο.

Πόσο αλλάξατε στο πέρασµα του χρόνου; Τι κρατήσατε από τότε και τι χάσατε τελικά;

Μ.Κ.: Είναι σηµαντικό να ωριµάζεις στο πέρασµα του χρόνου, να αντιµετωπίζεις τα γεγονότα και την πραγµατικότητα από µια άλλη οπτική. Το πέρασµα του χρόνου έχει αυτή την έννοια. Ισως να βοηθούν οι εµπειρίες και η γνώση, χωρίς φυσικά αυτό που περιβάλλει τον χαρακτήρα σου και τις αξίες σου να αλλοιωθεί.

Κ.Κ.: Η αλλαγή και η εξέλιξη είναι στη φύση του ανθρώπου. Κάποια πράγµατα βέβαια δεν αλλάζουν ποτέ.

Μαζί και στα δύσκολα; Περάσατε µπόρες; Και, αν ναι, ποια ήταν αυτή που θυµάστε πιο έντονα ακόµα και σήµερα;

Κ.Κ.: Μπόρες και καταιγίδες περάσαµε αρκετές. Καµία, όµως, τόσο σοβαρή που να έχει µείνει ανεξίτηλη. Από τους χαµηλούς τόνους του Υπογείου στα φώτα της δηµοσιότητας, στα εξώφυλλα, στις συνεντεύξεις κ.λπ.

Σας τρόµαξε όλο αυτό;

Μ.Κ.: Ναι, µε τρόµαξε, αλλά ένιωσα ότι αυτό είναι ένα κοµµάτι αυτής της δουλειάς και σιγά-σιγά εξαλείφθηκαν οι φόβοι µου.

Κ.Κ.: Εγώ δεν τρόµαξα. ∆εν νοµίζω πως όλα αυτά ήταν σε τέτοιο βαθµό ώστε να µε τροµάξουν. Από τη φύση µου, εξάλλου, είµαι χαµηλών τόνων άνθρωπος.

Πηγή: Real