Μαρία Φαραντούρη: «Τα περισσότερα τραγούδια έχουν γεννηθεί από μεγάλο πόνο»

Η μουσική παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή της και είναι τρόπος έκφρασης για εκείνη.

Η μουσική αποτελεί διαχρονικά ιδανικό τρόπο έκφρασης του πόνου και του θρήνου;

«Πράγματι. Τα περισσότερα τραγούδια έχουν γεννηθεί από μεγάλο πόνο, και αντίστοιχα βαριά συναισθήματα εκτονώνουν όταν ερμηνεύονται. Όταν πονάς, όταν θρηνείς, η μουσική βοηθάει να βγάλεις από μέσα σου τον πόνο που νιώθεις. Έχει μια ιερότητα όλη αυτή η διαδικασία»

Ποιο είναι το στοιχείο εκείνο της σύγχρονης εποχής που σας κάνει να αισθάνεστε πόνο, βαθιά λύπη;

«Η δική μου γενιά έζησε μια εποχή υπέρβασης. Ήταν η έκρηξη των τεχνών, οι αγώνες μετά όταν ήρθε ο πόλεμος του Βιετνάμ που γέννησε τα ειρηνικά κινήματα. Και βρισκόμαστε τώρα σε αυτήν τη δεκαετία του 21 ου αιώνα που έχουν ανατραπεί όλα και κυριαρχούν η ανασφάλεια, η φτώχεια, οι πόλεμοι... Και το χειρότερο απ' όλα είναι ότι αυτούς τους πολέμους έχουμε συνηθίσει να τους βλέπουμε στους δέκτες μας και να κάνουμε σαν να μη μας αφορούν. Αυτό και με λυπεί βαθιά, και με τρομάζει»

Τελικά ποιος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μας;

«Ο μεγαλύτερος εχθρός μας νομίζω πως είναι το σύστημα του πολιτισμού του θεάματος, αυτό που εγώ ονομάζω «μειλίχιο τέρας». Πάθαμε αυτό που μας έλεγε, προφητικά πριν χρόνια, να προσέξουμε ο Μάνος Χατζιδάκις: «Να μη συνηθίσουμε την ασχήμια». Πρόκειται για ένα σύστημα επικίνδυνο, που τα παρουσιάζει όλα υπέροχα και σου δίνει τη δυνατότητα όταν κάτι δεν σου αρέσει να αλλάξεις την εικόνα πατώντας απλώς ένα κουμπί. Το 2ΟΟ3 που ξεκίνησε ο πόλεμος στο Ιράκ λέγαμε πως καθόμαστε στον καναπέ και βλέπουμε τον πόλεμο. Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, ο πόλεμος είναι παντού, στις οθόνες, στα κινητά μας τηλέφωνα, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και δεν μας απασχολεί πια γιατί -αν είναι δυνατόν- το έχουμε συνηθίσει. Σοκαριστήκαμε με το πρώτο προσφυγόπουλο που ξέβρασε νεκρό η θάλασσα. Από τότε όμως μέχρι σήμερα έχουν πνιγεί εκατοντάδες παιδιά και κανείς δεν ασχολείται με αυτό. Και δυστυχώς σε αυτήν τη φρίκη δεν υπάρχει αντίδραση, δεν έχει γεννηθεί κάποιο κίνημα που θα αντισταθεί και θα πει «φτάνει πια».

Πού θεωρείτε πως οφείλεται αυτή η παγκόσμια «ανοσία» στον ανθρώπινο πόνο;

« Στην επικράτηση της κοινωνίας του θεάματος, η οποία ήρθε ξαφνικά και μας βρήκε απροετοίμαστους. Κανείς δεν μπόρεσε να προβλέψει αυτή την εισβολή. Πρόκειται για ένα σύστημα επικίνδυνο, που αρχικά σε χαϊδεύει, σου προσφέρει έναν σωρό τρόπους που υποτίθεται πως βελτιώνουν τη ζωή σου κι έπειτα σε εθίζει στον καταναλωτισμό και σε κάνει να αδιαφορείς γι' αυτά που συμβαίνουν στον διπλανό σου»

«Θέλω να ελπίζω πως ναι. Στην Αμερική πριν από λίγες μέρες εκατομμύρια κόσμου ενώθηκαν και διαδήλωσαν ενάντια στην οπλοκατοχή. Μακάρι αυτή η κραυγή ανασφάλειας που νιώθουν αυτά τα παιδιά να απλωθεί και να δημιουργηθεί ένα παγκόσμια κίνημα ενάντια στη βία και στον πόλεμο» είπε στο Έθνος της Κυριακής.