Αγώνας επιβίωσης για την Καίτη Φίνου: «Κάνω την ξεναγό για να μην πεινάσω»
Η Καίτη Φίνου δίνει τον δικό της καθημερινό αγώνα για να επιβιώσει. Η ηθοποιός δεν τα φέρνει βόλτα οικονομικά μόνο με τα χρήματα που βγάζει από την υποκριτική και έτσι δουλεύει παράλληλα ως ξεναγός σε μεγάλο τουριστικό γραφείο.
«Αν περίμενα από το επάγγελμα του ηθοποιού, θα ήμουν στον δρόμο. Εχω κάνει πολλές δουλειές και δεν ντρέπομαι γι’ αυτές. Πλέον επιβιώνουμε όλοι οι ηθοποιοί πολύ δύσκολα. Πριν από μερικά χρόνια πουλούσα βιβλία από πόρτα σε πόρτα για να ζήσω. Μετά πουλούσα φο μπιζού. Εδώ και τρία χρόνια, ως εξωτερικός συνεργάτης, είμαι συνοδός γκρουπ σε μεγάλο ταξιδιωτικό γραφείο» αναφέρει στην «Espresso» και συμπληρώνει για το επάγγελμα που αποφάσισε να ακολουθήσει, ώστε να μην πεινάσει: «Κάθε Πάσχα και σε γιορτές το κάνω εποχιακά, για να μπορέσω να βγάλω κάποια έξοδα του μήνα. Και φυσικά το κάνω καθαρά για βιοποριστικούς λόγους. Μακάρι να δούλευα κάθε μέρα σε αυτό το επάγγελμα». Aναζητώντας τα ίχνη της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εντοπίσαμε την ηθοποιό να συνοδεύει τουρίστες τις ημέρες του Πάσχα σε περιοχές της Πελοποννήσου. Η ίδια παραδέχεται πρώτη φορά δημοσίως μέσα από την «Espresso» ότι για εκείνη αποτελεί παρελθόν η ηθοποιία. «Το έχω πάρει απόφαση ότι το επάγγελμα του ηθοποιού έχει τελειώσει» αναφέρει.
Κλεισμένη τις περισσότερες ώρες της ημέρας στο δωμάτιό της στο Σπίτι του Ηθοποιού, κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες να βρει νέα δουλειά. «Η δουλειά δεν είναι ντροπή. Ο,τι δουλειά και να μου δώσεις θα την κάνω. Βέβαια, όλα αυτά σε συνάρτηση και με την ηλικία μου, που πάτησα τα 59. Πλέον δεν θέλω λεφτά για φορέματα, αλλά για τα φάρμακά μου» δηλώνει.
«Είναι δύσκολη η δουλειά που κάνεις τώρα;» τη ρωτάμε. «Είναι επικοινωνιακή. Είμαι μέσα στον κόσμο, όπως και στο θέατρο. Δεν κάθομαι σε ένα γραφείο, αλλά τρέχω για να είναι όλα στην εντέλεια» λέει με χαμόγελο για την ευκαιρία που έχει να δουλεύει πάνω στο συγκεκριμένο αντικείμενο. Η κουβέντα μάς πηγαίνει πίσω, στην περίοδο που εκείνη πουλούσε βιβλία και φο μπιζού από πόρτα σε πόρτα για να μπορέσει να επιβιώσει. Τι θυμάται περισσότερο από τότε; «Θυμάμαι ότι, αν και οι απλοί άνθρωποι ψώνιζαν από εμένα, τύχαινε να πάω σε θέατρα να χτυπήσω τις πόρτες καμαρινιών συναδέλφων, και εκείνοι μου φέρονταν περιφρονητικά. Αυτό είναι που θυμάμαι πιο έντονα» λέει συγκινημένη.
Στη συνέχεια αναφέρεται στην Αννα Φόνσου, χαρακτηρίζοντας ευλογία την παρουσία της στη ζωή της. «Αν δεν έμενα στο Σπίτι του Ηθοποιού, δεν θα μπορούσα να αντεπεξέλθω και στις βασικότερες ανάγκες μου. Από τη στιγμή που δεν μου δίνεται η δυνατότητα να δουλέψω, δεν θα μπορούσα να πάρω ούτε τα απαραίτητα. Σκέψου πως όταν δουλεύω στο θέατρο είναι για μια δυο φορές την εβδομάδα και για 40 με 50 ευρώ. Τον μήνα, δηλαδή, ζήτημα είναι αν βγάζω -όταν δουλεύω- 200 με 300 ευρώ. Ζει άνθρωπος με τόσα χρήματα; Οχι βέβαια» διαπιστώνει πικραμένη για όσα συμβαίνουν στο επάγγελμά της.
Της γίνονται προτάσεις για παραστάσεις ή για σίριαλ; «Πολύ θα ήθελα να αλλάξω οριστικά το επάγγελμά μου. Με έχουν κουράσει κάποιοι άνθρωποι μέσα σ’ αυτό. Πλέον δουλεύουν όλοι με τα παρεάκια και σταματάω εκεί» εξηγεί με νόημα και προσθέτει πως δεν της έχει γίνει πρόταση από μεγάλο θέατρο για να δουλεύει αρκετές ημέρες την εβδομάδα, ώστε να μπορεί να επιβιώσει. «Περιμένω μπας και πάρω τη σύνταξή μου σιγά σιγά. Γιατί για μένα θα ήταν σωτήριο να έχω ένα βασικό μηνιαίο εισόδημα έστω και 300 ευρώ και να ξέρω ότι θα μπορώ να πάρω τα φάρμακά μου». Η οικονομική κρίση, όπως λέει, την ανάγκασε να ζητήσει χρήματα από τρίτους. «Οπως όλοι μας, βίωσα και εγώ τέτοιες δύσκολες στιγμές και βιώνω ακόμα. Χρειάζεται επιμονή για να ζήσεις» αναφέρει.
.jpg?t=yoDIWZPhTIQTfGiVvcsjnw)
