Έλντα Πανοπούλου: «Η Ελλάδα δεν κάνει τις παραγωγές που έκανε»

Τα τελευταία χρόνια έχει την δική της θεατρική σχολή και βλέπει ότι οι μαθητές της μπορούν να εργαστούν στο θέατρο, αφού στην τηλεόραση δεν υπάρχουν παραγωγές.

Έχεις 13 χρόνια τη θεατρική σχολή σου. Πόσα παιδιά έχεις «μεγαλώσει» μέσα από αυτήν τη σχολή;

«Τώρα πια έχω χάσει το λογαριασμό, πρέπει να είναι πάνω από 500 παιδιά. Το ευχάριστο και σημαντικό είναι ότι δεν χάνεται η επαφή με τα περισσότερα παιδιά. . Η σχέση την οποία χτίζεις στα 3 χρόνια του κάθε σπουδαστή βλέπεις ότι δεν ξεφτίζει. Δεν πάει χαμένη η σχέση αγάπης. Οι περισσότεροι άνθρωποι που διδάσκουν στη σχόλη είναι πολλά χρόνια συνεργάτες μου»

Τα παιδιά που αναφέρεις ασχολούνται με την υποκριτική ή κάνουν κάτι άλλο στην πορεία;

«Οι δυσκολίες του επαγγέλματος είναι απολύτως γνωστές, απλώς δεν αφορούν μόνο στο δικό μας επάγγελμα. Αυτό είναι ένα λάθος που συνήθως κάνουν κάποιοι γονείς ή κάποιοι που προσπαθούν να επηρεάσουν ή να αποτρέψουν έναν νέο άνθρωπο να σπουδάσει την τέχνη μας, λέγοντας του ότι δεν θα βρει δουλειά, λες και υπάρχει δουλειά στους άλλους τομείς. Η υποκριτική είναι ένα επάγγελμα που έχει πολλά πεδία εφαρμογής. Οι μεταγλωττίσει συνεχίζουν να γίνονται, όπως και μικρές θεατρικές ομάδες, κάθε χρονιά, οι οποίες δουλεύουν και πάνε καλά. Μόνο στην Αθήνα οι θεατρικές σκηνές είναι αμέτρητες, τα παιδιά έχουν τον τρόπο να μπορούν και να ασχοληθούν με αυτό που αγαπούν και να παλέψουν για εκείνο. Υπάρχει τρόπος να υπάρχουν στο θέατρο. Η τηλεόραση είναι κάτι που έρχεται σαν πλήγμα στη δουλειά μας»

Γιατί το λες αυτό;

«Γιατί η Ελλάδα δεν κάνει τις παραγωγές που έκανε. Έχουμε χάσει ένα μεγάλο τηλεοπτικό κανάλι, που έκανε, εκτός από πολλές κι εξαιρετικής ποιότητας παραγωγές. Τώρα όλο αυτό έχει ξεφτίσει, έχει υποβαθμιστεί. Οι παραγωγές που γίνονται στην ελληνική τηλεόραση και τη μυθοπλασία, αναφέρομαι στα σίριαλ, είναι μέτριας ποιότητας, για να χρησιμοποιήσω ένα μέτριο χαρακτηρισμό. Είναι ένα πλήγμα στη δουλειά μας, γιατί εμποδίζει αρκετούς νέους ανθρώπους να γίνουν ευρύτερα γνωστοί σε σύντομο χρονικό διάστημα. Όταν κάποιος αποφασίσει να ασχοληθεί με την τέχνη αυτή, δεν σκέφτεται καιροσκοπικά, το πότε θα βγει στην αγορά εργασίας για να βγάλει χρήματα. Σκέφτεται και ονειρεύεται τη στιγμή που θα είναι στη σκηνή, αυτό τον γεμίζει, του δίνει ευτυχία και χαρά» είπε στο Λοιπόν