«Ο μπαμπάς μου έκανε παρέα με όλους και κυρίως με όσους συνεργαζόταν για χρόνια»

O γιος του Νίκου Ρίζου και της Ελσας Ρίζου, Κώστας, μιλάει για πρώτη φορά στην «Espresso» για τους διάσημους γονείς του και ανοίγει το φωτογραφικό άλμπουμ της οικογενειακής ζωής τους!

Πέρασαν 19 χρόνια από τον θάνατο του πατέρα σου, του πιο σπουδαίου «κοντού» Ελληνα κωμικού. Πώς αισθάνεσαι, Κώστα;
«Καταρχάς στο σπίτι μας υπάρχει Νίκος Ρίζος, είναι ο γιος μου. Αρα ως όνομα δεν μου λείπει. Μου λείπει όμως η παρουσία του πατέρα μου, μου λείπουν το χιούμορ του, οι αγκαλιές του, τα αστεία μας. Ως πατέρας ο Νίκος ήταν άψογος σε όλα του. Ο,τι καλύτερο μπορούσε να μου δώσει μού το έδωσε. Ως ηθοποιός ήταν μοναδικός, όπως λένε όλοι, και λείπει από το θέατρο»

Το επάγγελμα του ηθοποιού ήταν πάντα ιδιαίτερο...
«Πολύ ιδιαίτερο και κυρίως για τους παλιούς ηθοποιούς. Οι περισσότεροι ήταν αυτοδίδακτοι και έβαζαν πάντα δικές τους ατάκες. Αυτό τους καθιστούσε μοναδικούς στο είδος τους. Αυτό έκαναν ο πατέρας μου και η Ρένα Βλαχοπούλου, οι οποίοι έκαναν πολλή παρέα μεταξύ τους»

Εκανε γενικά παρέα με τους συναδέλφους του;
«Φυσικά! Ο μπαμπάς μου έκανε παρέα με όλους και κυρίως με όσους συνεργαζόταν για χρόνια. Ας πούμε, έκανε πολλή παρέα και με τη Βασιλειάδου και με τον Αυλωνίτη, που είχαν δημιουργήσει τον δικό τους θίασο. Επειτα έκανε πολλή παρέα με τον Μουστάκα και τον Ψάλτη. Ξημεροβραδιάζονταν στα στέκια των καλλιτεχνών, όπως ήταν στη Φωκίωνος Νέγρη. Εξω από το θέατρο ήταν όλοι τους φιλαράκια. Γι’ αυτό στο θεατρικό σανίδι ή στον κινηματογράφο έκαναν τρομερή επιτυχία. Αλλά ο καλύτερος φίλος του πατέρα μου ήταν ο Κώστας Καραγιάννης, ο παραγωγός, μαζί με τον Αντώνη Καρατζόπουλο, τον Νίκο Τσιφόρο και τον Πολύβιο Βασιλειάδη»

Μίλησέ μου για τον Αυλωνίτη και τη Βασιλειάδου...
«Ο μπαμπάς μου έλεγε πως μαζί αποτέλεσαν για επτά ολόκληρα χρόνια τον «χρυσό θίασο» στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Εκαναν τεράστιες επιτυχίες. «Ο θησαυρός του μακαρίτη», «Η ωραία των Αθηνών», «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός» και πολλές άλλες. Εκαναν τεράστια τουρνέ σε όλη την Ευρώπη»

Ποιο θεατρικό θεωρούσε ο ίδιος σταθμό στην καριέρα του;
«Το έργο «Ανθρωποι άνθρωποι» με τη Σπεράντζα Βρανά, που ήταν το ξεκίνημά του, έκανε το τεράστιο μπαμ και τον καθιέρωσε»

Από τις παλιές κινηματογραφικές ταινίες ποια ήταν αυτή που εκείνος θεωρούσε κορυφαία;

«Γελούσε πολύ με το έργο «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός» και με τον «Μπακαλόγατο» (σ.σ.: «Της κακομοίρας»)»
Πώς νιώθεις που είσαι παιδί δύο σπουδαίων ηθοποιών;
«Απλώς έτυχε να είναι οι γονείς μου διάσημοι. Νιώθω περήφανος που είμαι παιδί τους»

Γιατί δεν ακολούθησες τα βήματά τους;
«Δεν ήθελα. Δεν είχα, νομίζω, το ταλέντο της υποκριτικής. Ας πούμε, ο Αλκις Κούρκουλος, που ήταν και συμμαθητής μου, ακολούθησε τα βήματα του μπαμπά του. Το ίδιο έκανε και η Πολύνα Γκιωνάκη. Εγώ δεν θα μπορούσα να είμαι ηθοποιός, παρότι μου άρεσε ως επάγγελμα», λέει στην espresso.