Σόνια Θεοδωρίδου: «Οι αναμνήσεις μας είναι η ιστορία μας»
Η Σόνια Θεοδωρίδου γίνεται …γάτα στο πιο εμβληματικό μιούζικαλ – Cats του Άντριου Λόιντ Βέμπερ. Θα ενσαρκώσει την ντίβα γάτα Γκριζαμπέλα. Ποιες δυσκολίες συνάντησε στην εκμάθηση του ρόλου της;
«Ουσιαστικές δυσκολίες δεν συνάντησα. Απλώς στην προσέγγιση του ρόλου μελέτησα τις γάτες και τη συμπεριφορά τους, διάβασα πολλά γι' αυτές και τέλος έφτιαξα τη δική μου Γκριζαμπέλα» τόνισε στο Doccumento.
-Σας απολαμβάνουμε στην ελληνική εκδοχή του «Memory». Πώς μας καθορίζουν οι αναμνήσεις μας;
«Οι αναμνήσεις μας είναι η ιστορία μας. Είναι αυτά που έγιναν και δεν,, γίνεται να διορθωθούν. Είναι η συναισθηματική κληρονομιά μας.»
-Μπορούν οι αναμνήσεις να λειτουργήσουν ως κλουβί που δεν αφήνει το άτομο να «πετάξει», να πάει παραπέρα στη ζωή του;
«Εάν ζούμε μόνο με αυτές, μπορεί να γίνουν εμπόδιο στην ανάπτυξη μας. Γνωρίζω πολλούς που ζουν αναπολώντας το παρελθόν, χάνοντας το παρόν και φοβούμενοι το μέλλον.»
-Έχετε κάποια ανάμνηση που χρησιμοποιείτε σαν σωσίβιο στις δύσκολες στιγμές σας;
«Σωσίβιο, όπως το αποκαλείτε, είναι όλα τα ευλογημένα που έζησα, τα εύκολα και τα δύσκολα, τα οποία μου δίδαξαν να μην απογοητεύομαι και να προσπαθώ κάθε μέρα για το καλύτερο.»
«Ουσιαστικές δυσκολίες δεν συνάντησα. Απλώς στην προσέγγιση του ρόλου μελέτησα τις γάτες και τη συμπεριφορά τους, διάβασα πολλά γι' αυτές και τέλος έφτιαξα τη δική μου Γκριζαμπέλα» τόνισε στο Doccumento.
-Σας απολαμβάνουμε στην ελληνική εκδοχή του «Memory». Πώς μας καθορίζουν οι αναμνήσεις μας;
«Οι αναμνήσεις μας είναι η ιστορία μας. Είναι αυτά που έγιναν και δεν,, γίνεται να διορθωθούν. Είναι η συναισθηματική κληρονομιά μας.»
-Μπορούν οι αναμνήσεις να λειτουργήσουν ως κλουβί που δεν αφήνει το άτομο να «πετάξει», να πάει παραπέρα στη ζωή του;
«Εάν ζούμε μόνο με αυτές, μπορεί να γίνουν εμπόδιο στην ανάπτυξη μας. Γνωρίζω πολλούς που ζουν αναπολώντας το παρελθόν, χάνοντας το παρόν και φοβούμενοι το μέλλον.»
-Έχετε κάποια ανάμνηση που χρησιμοποιείτε σαν σωσίβιο στις δύσκολες στιγμές σας;
«Σωσίβιο, όπως το αποκαλείτε, είναι όλα τα ευλογημένα που έζησα, τα εύκολα και τα δύσκολα, τα οποία μου δίδαξαν να μην απογοητεύομαι και να προσπαθώ κάθε μέρα για το καλύτερο.»
-Τι φοβάστε ως άνθρωπος και τι ως καλλιτέχνιδα κάθε φορά που ανοίγει η αυλαία;
"Φοβάμαι το μέγεθος της ανθρώπινης κακίας. Φοβάμαι τη φρικτή αποξένωση των ανθρώπων και την απανθρωπιά. Δεν φοβάμαι όταν ανοίγει η αυλαία. Η σκηνή είναι ο φυσικός μου χώρος και το σπίτι μου»
.jpg?t=5mc031ayDbf0ADd3uskQtw)
