Ζωή Τηγανούρια: «Απεχθάνομαι τον όρο «έντεχνη» μουσική που έγινε μόδα τη δεκαετία του ‘90»

-Τι σημαίνει για σας «μουσική»; Υπάρχει «έντεχνη» ή «εμπορική» μουσική;

«Καταρχήν απεχθάνομαι τον όρο «έντεχνη» μουσική που έγινε μόδα τη δεκαετία του ‘90. Πολλά από τα ακούσματα, τότε που ξεκίνησα να βαδίζω αργά και σταθερά στο δύσβατο μονοπάτι της μουσικής αρχίζοντας να τα ζω «από μέσα», μου δημιουργούσαν εμετικές τάσεις. Από τη μια μεριά, η εκκωφαντική φασαρία που επιβλήθηκε σαν μόδα, τα αισχρά «σκυλάδικα» -τόσο για τον στίχο και τη μουσική όσο και για τη φτηνιάρικη παραγωγή τους- που εξάρουν τη λαγνεία, την τεμπελιά, το ξενύχτι, τη μέθη, τις απαγορευμένες ουσίες, τις βωμολοχίες κι ένα σωρό άλλα κατώτερα ένστικτα. Ενώ από την άλλη, τα δήθεν «έντεχνα» παρουσιάζουν μια μουσική που στα δικά μου μάτια μοιάζει σαν μια «ατημέλητη, αξύριστη, αχτένιστη και άπλυτη γυναίκα -αλλά με κουλτούρα… Αυτή η μέτρια μουσική που συνοδεύει ένα ψευτοκουλτουριάρικο ασύνδετο στίχο, με τον εκάστοτε άφωνο τραγουδιστή/στρια στην ερμηνεία με μια ξεκούρδιστη κιθάρα, παρουσιάζεται ως «έντεχνο» τραγούδι. Η «εμπορική» μουσική δεν είναι απαραίτητα κακή μουσική. Ίσα-ίσα υπάρχουν -και στο εξωτερικό και στην Ελλάδα- πολλά τραγούδια, τεράστιες εμπορικές επιτυχίες, που έχουν όμως φτιαχτεί «όχι τυχαία», με σεβασμό, τεχνογνωσία και πολλή πολλή μουσικότητα. Άρα υπάρχει η καλή και η κακή μουσική, όπως οι καλοί και κακοί μουσικοί» τόνισε στο Καρφί.

-Ποιες είναι οι επιρροές σας;

«Ολοφάνερα από την παραδοσιακή και λαϊκή μουσική μας αρχικά κι από τα Tango του Astor Piazzolla στη συνέχεια. Κι επειδή δεν επαναπαύομαι σε ένα μόνο είδος, έχω επηρεαστεί από πολλά στιλ της παγκόσμιας μουσικής χωρίς παρωπίδες, απορροφώντας και φιλτράροντας όλα τα στοιχεία που με εκφράζουν, κάτι το οποίο διαφαίνεται πλέον στη μουσική που γράφω.»

ΔΕΣ ΤΗ GALLERY - 2 PHOTOS